uwielbiam świętokradców :)))
zwłaszcza takich którzy potrafią rzeczowo krytykować i bronić swoich argumentów;
sama widzisz jak wiele dyskusji wywiązało się z powodu Twojego wpisu;
jeśli idzie o mnie - to owszem, mam pewną wiedzę, ale pochwały nie przewracają mi w głowie;
jako osoba pogodna i wesoła piszę dla równowagi ducha teksty ciężkie, wredne i ponure;
dlatego nie przepadam za swoimi wierszami i o niewielu mogę powiedzieć, że je lubię;
a wracając do wiersza: bronisz tezy, że miłość jest wieczna;
zgadzam się; ująłem to kiedyś zdaniem, że "miłość nie zna pojęcia śmierci";
jednak żeby przekaz był uniwersalny, musi uszanować pogląd odmienny;
to po pierwsze; po drugie istnieją w świecie tzw. "układy samobójcze";
nie wdając się w szczegóły, podam przykład: rak;
debilna choroba, która zabijając żywiciela zabija samą siebie;
w pewnym sensie prawdziwa miłość (taka na dobre i na złe) też jest "układem samobójczym";
musi zakładać ofiary i poświęcenie;
po trzecie: odrzucenie miłości słowami "nie umiem kochać" wywołuje realne, fizyczne konsekwencje;
byłoby więc trochę dziwne, gdyby dwa pierwsze wersy brzmiały metafizycznie...
niemniej Twoja druga propozycja warta jest rozważenia;
serdecznie pozdrawiam :)

Hmmm... Tak Cię tu wszyscy chwalą, że czuję się jak świętokradca, mam nadzieję, ze tak mnie nie traktujesz...:) Jeśli byś chciał najbardziej mocno, tobym napisała, żeby jak najmniej zmieniać Twój tekst: "Prawdziwa miłość popycha do zniszczenia samego siebie" aby wyłagodzić, i żeby nie było niejasności/dwuznaczności, ja napisałabym tak: "Prawdziwa miłość wypełnia się w ofierze z samego siebie" Dziękuje za otwartość na moje przemyślenia, pozdrawiam ciepło:)

Teraz w skrócie Twój wiersz : jeśli nie jestem w stanie zrozumieć sedna, nigdy nie zaistnieję w Twojej Boskości, bo miłość to bezwarunkowe oddanie potrzebującej chwili. Jesteś gotowy?

"Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa."

Miłość potrafi przenosić góry, jeśli swoim postępowaniem uchowasz jedną z moich owieczek, będziesz żył wiecznie. Czy potrafisz życie wieczne u Mojego boku porównać z czymkolwiek? A w zuchwałości swojej zdefiniuj życie wieczne, chociaż żadnego pojęcia o nim nie masz i mieć nie możesz.

Jak mogę jakoś pomóc - to pomogę!

Rzabko, to jak zapisałabyś dwa pierwsze wersy?

Bezko, a co powiesz na ten fragment ewangelii:
"kto chce zachować swoje życie, straci je" Łk 9:24

A człowiek ma siebie miłować, bo w nim jest Bóg.

Hmm.. Przepraszam, że się wtrącę. Prawdziwa miłość do Ojczyzny, w czasie wojny, kończy się śmiercią. Prawdziwa miłość do drugiego człowieka, to odruchowe ratowanie go, ratujesz tonącego i toniesz z nim... itd.

Mam siostrę. gdyby jej córka potrzebowała mojej nerki, oddałabym jej moją bez wahania Ale nie tego dotyczyły moje wątpliwości, po prostu nie jestem przekonana co do tego sformułowania z pierwszych wersów. Prawdziwa miłość zakłada możliwość/ godzi się na ofiarę z siebie. Ewentualnie Prawdziwa miłość popycha do zniszczenia samego siebie. Prawdziwa miłość nie może być z definicji zniszczona, bo jest wieczna. Pozdrawiam ciepło:)

zapytam całkiem serio
czy oddałabyś nerkę dziecku swojego brata lub siostry?
- jeśli nie - rozumiem; samookaleczenie nie jest logiczne;
- jeśli tak - to o nic nie pytam; miłość nie jest logiczna;
pozdrawiam serdecznie :)

w usta jednego z moich bohaterów lirycznych włożyłem frazę:
"lepiej spłonąć niż zgnić";
poświęcenie bywa ryzykowne; można spłonąć;
ale życie bez poświęcenia i bez ryzyka to powolne gnicie;
to o tym jest mój wiersz...

Świetnie pokazałeś jak peel czuje się mały i bezbronny wobec potęgi i majestatu miłości..

jak ja Cię lubię Bezko :)))
serdeczne :)

dziękuję :)

prawdziwa miłość to bezwarunkowe poświęcenie,
zdolne do oddania życia;
jeśli nie umie się tak kochać
pozostają małe litery...
pozdrawiam

Na szczęcie jest muzyka i poezja à la "włóczęga", która unosi fizykę do niezbadanych wymiarów :)

Grażynko, bez wątpienia metafizyka :)
ale z upływem lat coraz częściej myślę,
że metafizyka jest także fizyką;
serdeczne :)