Piękny.

Vermeer i Tycjan...dwaj doskonali w sztuce malarskiej, a Twoje plynne wyobrazenia uwidaczniaja plastycznośc i elastycznośc - miekkośc mózgu czlowieka. :)

jeżeli nawet cienie trzymają się za ręce
to już jest......piękne
pozdrawiam serdecznie 🦋

Pamiętam ten wiersz bo to jeden z Twoich najlepszych. Szkoda, że jak się doda do ulubionych to wiersz nie zostaje w skrytce nawet po usunięciu przez Autora;) Pozdrawiam. 5/6*

Dusza zawsze rozpozna drogę i pójdzie po śladach w kierunku serca, które bije...
Pozdrawiam

Kłaniam się z podziwem, jak zawsze.
Pozdrawiam serdecznie

W ujęciu fenomenologicznym dzieła sztuki wyodrębniamy
akty mentalne (i psychiczne lub psychologiczne - w
zależności od koncepcji filozoficznej) prowadzące do
przeżycia estetycznego zarówno u twórcy, jak i u
odbiorcy. Przeżycie estetyczne w apogeum
"quasi-zapomnienia" (mentalnego opuszczenia
codzienności) może doprowadzić do zakochania się w
dziele sztuki lub w postaci z dzieła sztuki, zarówno
autora, jak i odbiorcy. I na ten temat zdarzało mi się
wykładać. Jednak nigdy nie rozważałam zakochania się w
sobie przedmiotów intencjonalnych, wpisanych w dzieła
dwóch odrębnych artystów, tworzących w różnym czasie
:) W jakim "sposobie istnienia" porządkować to
zagadnienie?
Jeżeli kiedykolwiek zauważyłam sens estetyki
obiektywistycznej w pojmowaniu dzieła sztuki - to
właśnie teraz :) Może Twój wiersz wpłynie na zmianę
moich poglądów :) Doświadczanie świata sztuki i świata
wirtualnego, i wirtualnego świata sztuki, daje dzisiaj
duże możliwości do takich rozważań - jednak nauka nie
jest w stanie wyjaśnić opisanego w wierszu fenomenu.
Motyw ożywania postaci z dzieł sztuki nie jest nowy -
a jednak miłość tych dwojga prowadzi do oniemienia.
Ten fenomenalny wiersz uświadamia, że miłość potrafi
przenikać wszystko i wszystkich, bez względu na sposób
istnienia czy wymiar istnienia, niezależnie od czasu i
przestrzeni. Być może to jest jedyny sens istnienia w
ogóle. Być może opisałeś nadzieję na nieprawdopodobne
wyższe doznania mentalne i emocjonalne, do których
zdolny jest nasz mózg. A być może spotykamy się
"gdzieś" o wiele realniej niż fizycznie i psychicznie,
tak jak podmiot i bohaterka liryczni.
Pointa przypomina mi jedno z najciekawszych
dziecięcych pytań mojego syna: mamo, czy człowieka
cień też jest żywy? :) Do dziś nie umiem udzielić
odpowiedzi.
Twój wiersz jest przepiękny. Dziękuję za to przeżycie
i inspirację do przemyśleń. Pozdrawiam ciepło, Jurku
:)

Trochę erotyczne wierszowanie 🙂

Genialny wiersz!!!
Dwa portrety, przeszłość utrwalona na płótnie.
Piękno należy do piękna, a miłość jest zapisana w gwiazdach.
Nie unikniemy przeznaczenia.
Doskonały pomysł połączenia w wierszu
dwóch portretów pochodzących z różnych epok.
Pamiętam ten znakomity wiersz!
Film oglądałam już dawno i
zrobił na mnie duże wrażenie.
Serdecznie Cię pozdrawiam

Pięknie o miłości, o jej narodzinach i dojrzewaniu.
Po mistrzowsku piszesz o uczuciach w trakcie spacerku wśród wielkich arcydzieł i pięknej muzyki.
Pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo dobry emocjonalny i nietuzinkowy ....Pozdrawiam serdecznie Asie :)

Każdy Twój wiersz jest perłą, szlachetną przestrzenią rozważań niby oczywistych, a całkiem codziennością zarzuconych w cień. Bardzo podoba mi się ta miniatura, a perła błyszczy niewinnością piękna.

Kłaniam się Mistrzu - Gocha

Wspaniały wiersz
Pozdrawiam serdecznie :)

Ta miniatura sama w sobie jest klejnotem.

Uroczo i tak sensualnie

"Dziewczyna z perłą" (Vermeera) zakochała się w "Portrecie młodego mężczyzny z rozdartą rękawicą" (Tycjana).
Romantyczna, ponadczasowa historia, a i wiersz niezwykły.
Serdeczne Asie:)

Piękny, przypomina mi obraz
Johannesa Vermeer. Podobno pozowała mu ich służąca, a kolczyk z perła ‚pożyczył‘ od swojej żony, ta rozpoznała swój kolczyk na obrazie i nie była zachwycona. Podobno sam malarz podarował dziewczynie te perłę.