X
Wiejski zachód słońca
sielanka
2020-12-20 22:46
Debiut
o majestacie w prostocie
Pola pełne złocistych kłosów,
resztki żaru z nieba się lejące,
czerwone niebo, purpurą wschodzące.
Zagajnik pośrodku, cienia schyłek,
a obok strumyk - już suchy.
W zielonym gaju już ostatnie preludium
wyśpiewuje słowik szarawy -świadek widoku.
Słońce już znika, hen za horyzont,
za połać zbóż pędzi się schować.
W dali, wśród domowisk
kościółek prosty, ubogi.
Wtem dzwon słychać - Pan schodzi z nieba.
Ostatni podmuch, ostatnie wejrzenie
Kieruję do mej wieczystej krainy.
Na niebo wysokie, na piękne i czerwone
-o daj mi, Boże!
resztki żaru z nieba się lejące,
czerwone niebo, purpurą wschodzące.
Zagajnik pośrodku, cienia schyłek,
a obok strumyk - już suchy.
W zielonym gaju już ostatnie preludium
wyśpiewuje słowik szarawy -świadek widoku.
Słońce już znika, hen za horyzont,
za połać zbóż pędzi się schować.
W dali, wśród domowisk
kościółek prosty, ubogi.
Wtem dzwon słychać - Pan schodzi z nieba.
Ostatni podmuch, ostatnie wejrzenie
Kieruję do mej wieczystej krainy.
Na niebo wysokie, na piękne i czerwone
-o daj mi, Boże!
![[ GALBA ]<sup>(*)</sup>](/imagethumb,UjFENnU2KTNmOFY0QDQ4OUc4LjU.jpg,icons,150x150)