Hm, mam trochę dziwne odczucia po tym wierszu, ale głównie przez formę.
Treść sama w sobie jest zrozumiała; mówi głównie o tym, że mimo przeszłości "kartka > człowiek" wciąż idzie do przodu, próbując zdobywać świat i uczyć się żyć z tym, co zostało już "na niej > w nim" zapisane w postaci doświadczeń.
Jeżeli jednak chodzi o formę, już w pierwszej strofie przeszkadza mi powtórzenie słów "siebie". Nie bardzo też rozumiem metaforę "ognistej dziury", ale przymknęłam na to oko. Końcówka wiersza gubi już całkowicie rytm, chociaż już wcześniej nie był on odpowiednio dobrany. Ostatnia strofa wygląda raczej jak dorzucona luźna myśl, nie jak kontynuacja wiersza. Piszę to wszystko nie po to, by podciąć skrzydła w kwestii pisania wierszy. Piszę raczej po to, by zwrócić Twoją uwagę na takie szczegóły, które można poprawić i sprawić, że wiersz będzie po prostu lepszy w odbiorze. Serdecznie pozdrawiam.

P. S. Zmień proszę kategorię wiersza, nie jest to wiersz antyczny.