Korowód słów niestety bez jakiejkolwiek dyscypliny stylistycznej...

W pokoju pełnym ludzi czuję samotność.
Nie słyszę ich, nie widzę,
tak bardzo się tego wstydzę.
Wyglądam przez okno i co widzę?
Morze wydaję się być dziś smutne,
Ptaki są takie ciche.
Czy jeszcze je usłyszę?
A może to wszystko
to głosy w mojej głowie,
raz głośne, raz ciche,
widzą to czego ja nie widzę,
dostrzegają cień nadziei,
że to wszystko się polepszy.
Lepsza przyszłość bez cierpienia.
Przyszłość bez smutnego nieba,
z pięknym widokiem na morze,
które jest tak wspaniałe jak polarne zorze.
Lecz to tylko jest nadzieja,
która umiera bez cienia zwątpienia.

Witaj :) Pozwoliłam sobie zakłócić ciszę pod tym wierszem spowodowaną zapewne czarnym kolorem wiersza. Nie wiem, czy wybrałaś go celowo, by nikt tu nie zaglądał, czy po prostu zapomniałaś wybrać właściwy kolor przed publikacją, podobnie jak nie wybrałaś kategorii wiersza, dlatego automatycznie zapisał Ci się antyczny.
Pozwoliłam sobie skopiować Twój wiersz w okienko komentarzowe, by stwierdzić, że napisałaś go bez podziału na wersy. Mój zapis jest tylko propozycją, którą możesz wykorzystać i wiersz poprawić, uwzględniając również kilka drobnych poprawek. Od debiutu minęło już trochę czasu, ale chyba jeszcze nie spotkałyśmy się na forum. Myślę, że czas to nadrobić :) Zajrzyj na profile innych poetów, zostaw swoje refleksje pod wierszami, które Ci się spodobają, w ten sposób szybciej zostaniesz zauważona. Czekam na jakiś znak od Ciebie :) Pozdrawiam cieplutko :) Łezka