Kiedy przechodziłem obok, to zajrzałem do twojego świata, płynąc w cichej smudze czasu.
Szłaś w świetle padającym z ukosa. W szumie liści, którejś wiosny, któregoś lata…

Patrzyłaś na mnie, patrząc przeze mnie
na rozkwitające pąki anemonów.
W ekstazie i upojeniu. W kosmosie podwójnie pierzastym.

Nie widziałaś mnie w tym niewidzeniu, w tym oddechu słodkiej samotności.
Ale byłem tu i jestem, stojąc naprzeciw ciebie na grubość kartki papieru, źdźbła trawy …

Chciałem ci powiedzieć
o miłości.

Co pali serce.
Wyrywa się
do ciebie i płonie.

Dotykałem twoich włosów w pocałunkach ptaków,
co otulały drzewa swoim śpiewem.

Wyrażając to
subtelnymi
słowy.
Takimi właśnie.

Ale tak teraz nie jest, tak było we śnie.
Więc umieram od słowa do słowa.
O tobie. O nas…
W objęciach słońca gorącego lata.
W światłocieniach czerwonych kwiatów miłości.

Wiesz, kocham
cię.

Jedyna.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-01)