Jest tutaj bardzo mocno wyczuwalny klimat, który rozpostarł skrzydła w wierszu poprzednim, czyli "Pustka". Dla mnie to jest najprościej mówiąc coś w rodzaju kontynuacji, ze względu na wyczuwalną ogromną (wręcz natarczywą) przestrzeń między obiektami zawieszonymi w przestrzeni i wierszu. Jest również i odwołanie do szkieletu domu, a sama postać kobiety wydaje się być iluzorystyczną wizją widzianą w odbiciu wody na tym bujającym się horyzoncie. Coś się zakończyło i przywołuje swoje odbicie w wizjach, wydawać by się mogło, widzianych na własne oczy. Fantasmagoria jak z psychologicznej sesji na kozetce własnej świadomości, gdzie szkielet domu, postać kobiety, czerń i fruwające formy starają się coś przekazać swoją postawą i występowaniem akurat teraz. Bardzo mi się podoba również i ten wiersz, właśnie za utrzymanie tej onirystycznej fasady na tle wszystkich słów. Podskórnie czuje się, że to nie może być prawdziwe, jednak prawie da się tego dotknąć.
Ślę pozdrowienia.