Przykładam do chłodnej ściany pulsujące ucho. Nasłuchuję. Gdzieś w głębokościach czasu
jakieś ciche szmery,
jakieś szeptane, niewyraźne słowa, oddechy…

To znowu jest i trwa
w tym swoim
wiecznym
oczekiwaniu.

… w tej wiecznej nocy…

Jestem tylko tutaj, gdyż nie stać mnie na podróżowanie po odległych zaświatach.

Dlatego przybywają do mnie te zjawy, te widma o nieostrych, nieustalonych rysach twarzy.
Przechodzą przez pokój niespiesznym krokiem,
choć bardziej, jakby płynęły w żółtawej aureoli wiszącej lampy.

Pochylone, zakapturzone truchła
w jakimś mniszym korowodzie
i w długich do samej ziemi szatach.
Podzwaniające dzwoneczkami w kościstych dłoniach…

Wychodzą ze ściany, znikając w następnej, co zasklepia się
za nimi
z cichym mlaśnięciem
oblizujących się lubieżnie wilgotnych warg.

I znowu cisza,
ta okrutna,
szumiąca cisza.

Za oknem pada deszcz, albowiem dzisiaj jest znowu deszcz
albo wiatr…

… albowiem jest…

I ta piskliwa
w uszach
otchłań rozpadu…

*

Kiedy wracałem i wracam nadal przez labirynty nocnego parku, wiatr szarpie liśćmi dębów,
kasztanów…

Gdzieś w splątaniach gałęzi, pohukiwania i szepty spadające lekkim powiewem na skronie.

Kto tu jest? Czy ktoś tu jest?

Z pewnością jest i spogląda przyczajony w ukryciu, obserwując z wielkiego, czarnego okna
opuszczonego domu.

Gdzieś
zza
ściany…

… z bezgranicznej otchłani smutku…

Wydaje się, że widzę to oko
lśniące od łez,
wycelowane we mnie.
Wpatrzone czujnie
w każde moje poruszenie.

Oko mojego własnego ja.
Moje własne oko
patrzące na mnie.

W to moje jestestwo
rozdarte jakąś
pradawną eksplozją.

… w to moje rozdwojenie…

Drzewa szumią, trzeszczą, chwieją się. Snują jakąś melancholię.

… kiedy
idę,
śnię…

Tu…

… i tam…

To jest —
jak ja

I ja-on.

Albo
— ono…

Ja tu
byłem.

Albo
nigdy —
nie byłem.

Jestem…

… bądź jestem…

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-07-30)