Samotność na bezkresnym łanie,
Gdzie wiatr snuje smutne opowieści.
Od ludzi odległy, zapomniany,
Jak strzecha zbutwiała na skraju wsi.

Nikt się o mnie nie troszczy, nikt nie pamięta,
Bo mój strój jest ze słomy, a dusza z płótna.
Może ci z grodu wstydzą się,
Słomianego stracha, który patrzy z dachu.

Mój głos dawno umilkł,
Bo nie ma komu słowa powiedzieć.
Ptaki, jedyni towarzysze,
Ale czy to mój los, na wieki wieków,
Płoszyć małe wróbelki z gniazd?

Gdzie się podziały obietnice,
Dzieciństwa radosnych dni?
Szczere przysięgi, pełne śmiechu,
Czy to był tylko sen, złudny miraż?

Kim jestem? - wiatr szepcze na polu.
Nikt nie odpowie na to pytanie.
Może mój wygląd budzi grozę,
Słomianego stracha w jesiennym słońcu?

Już nie liczą się moje uczucia,
Tylko szum wiatru i deszczu łzy.
Samotność na bezkresnym łanie,
Do końca moich słomianych dni.