Zatrzymałaś w swoim wierszu znakomitą wręcz refleksję .
Dziś szuka się efektownych wydarzeń ,przeżyć , widowisk na tle których trzaska się fotki .

Pozwolę sobie poprzeć refleksje Baby-Gogi. Na ogół jesteśmy zgodne w poglądach, więc nie chcąc powtarzać myśli, po prostu się podłączam.:)

Wyobraziłam sobie:
kilkadziesiąt metrów przed nami, z krzaków po lewej wyłania się jakaś postać (nie widać twarzy, sylwetka w wiszącym ubraniu niewyraźna...), przecina nam drogę i wchodzi w gęstwinę po prawej. Stoimy jak zahipnotyzowani, wryci i zaniepokojeni, jakbyśmy z nieokreślonego powodu przeczuwali... Że coś wydarzyło się, coś co nas dotyczy, że ta postać o nas wie, nas zna, nam mówi... Obok przejeżdżają samochody, takie zajęte sobą, jakby jechały z zamkniętymi oczami wobec notatek piszących się na marginesie pobocza - nas.
Chwilą absurdalnie długa zawahania - ktoś stawia pierwsze kroki w pustkę, szukając tajemniczego mieszkańca lasu, zapachu uciekającej sarny i jej prześladowcy, - ktoś odwraca się, szukając zaczepienia w tym, co było. Wszystkich szczęście już minęło.

Dlaczego.

:) Pozdrawiam Maba. Dzięki za refleksję.

A może tylko szalone życie pisze takie banały.

Pozdrawiam

Wiersz jakże prawdziwy... nawet takich ludzi znałam :) B.G.
Pozdrawiam, Mario i gwiazdki przesyłam***:) B.G.

No tak. Szczęście jest banalne, nudne, trąci myszką. Co innego dramaty, spektakularne sensacje, ból egzystencjalny - to się podoba - szczególnie kibicom ;)
Świetny wiersz. Gwiazdy sypię.

Jednak ciągle zdarzają się tacy - i całe szczęście.