Bardzo podoba mi sie tytuł "Wyspy Urojone" . Sam wiersz też jest bardzo głęboki i nakreśla jak bardzo zapętlone momenty wschodów mieszają w głowach i coraz bardziej męczą. Co do kawy to muszę się zgodzić, bo jest w tym wiele prawdy, iż nie daje ona energii, a mimo to pije sie ją często, (z przyzwyczajenia, jak z tym wstawaniem , albo narzekaniem na własną codzienną egzystencję ?). Podoba mi się, że wciąż mówi się o danse macabre, chociaż w tym kontekście nie jestem pewien czy nie został on użyty w odzewie tylko szalonego tańca. Podczas danse macabre wszyscy są równi, a w kontekście codziennego wstawania w świecie gdzie jedni mają gorzej a inni lepiej, to znaczenie danse macabre nie jest już spójne. Tańczyć ten taniec można tylko raz, a i tak nie pamięta się końca.
Cały wiersz mi się ogólnie bardzo podobał, i ze względu na charakter i na przez zachowaną stylistykę ;)
Pozdrawiam serdecznie