Przychodzi mi na myśl sytuacja, którą znam z życia kogoś kogo dobrze znam. Kobieta. Młoda. Żona od lat i matka. Pękła im miłość. Ona chciała to uczucie ratować i otworzyła się mówiąc o swoich bólach, on nie zrozumiał – zamknął się w kieliszku. Zaczął ją gnębić. Słowem. Strachem. Nieobecnością w codzienności. Nie kochają się, ale żyją ze sobą. To się chyba nazywa taki klasyczny przypadek tego syndromu sztokholmskiego. Ona ma świadomość tego, że jest krzywdzona, ale nie chce odejść, bo nie umie. Przywiązała się do tego strachu.

Cholernie trudna sytuacja. Nie wiem czy o tym jest ten wiersz, ale aż tu mnie zaprowadził. Jeśli ta "bezdomna dłoń" jest właśnie takim oprawcą domowych strachów, to bardzo dobrze zostalo to ukazane w wierszu.
Całkiem możliwe, że mowa tu jest o "zwykłym" (przepraszam za słowo, które nienoddaje prawdy) rozstaniu, powszechnie znanym złamaniu serca z powodów miłosnych a nie chorobliwego syndromu przywiązania do bólu.
Tak czy inaczej doceniam Twój wiersz. Pozwala - jak widać - popłynąć myślą w odległe zakątki zastanowień... Pozdr. 🙂🙋

Witaj na portalu. Bardzo dobry wiersz. Przeczytałem z przyjemnością i odnoszę wrażenie że będę miło niejednokrotnie zaskoczony czytając Twoje teksty.
Pozdrawiam cieplutko.