"nigdy bym nie przypuścił, że w dwu ciałach skurcz,
co wydaje się wieczny, skłębi się jak kurz

i w zmarszczki prześcieradeł pierzchnie lekkim snem,
gdy rigor mortis w inne ciało wlewa się"

/Stanisław Barańczak - Nigdy bym nie przypuścił/

czy ktokolwiek wiedział że namiętny śpiew
czułych ptasich gardeł zatamuje skrzep

zziębniętego powietrza skłębionego tak
że rwie drzewom liście kładąc je na wznak

czy ktokolwiek wiedział że tak nagle krew
zmartwieje w krwiobiegu ogłuchnie na zew

płomieni opuszków czy wiedział to ktoś -
bieg obróci rzeka popłynie na skos

tych najtkliwszych z pragnień które niemo lśnią
w głębi ciemnych źrenic gdzie anioły śpią

w skrzydłach zanurzone czy ktokolwiek wiedział
albo teraz wie dokąd pędzi przedział

tych co w owym śnie wiszący na nitkach
anielskich oddechów słyszą kres i krach

furkot czarnych skrzydeł kruczych czy kto-
kolwiek wiedział albo teraz wie skąd to

nagłe drżenie ust piór rzęs i rąk
czy się w kruka zmienił Edgar Alan Poe

i roziskrza serca głownię w gniewnych skrach
jeśli tak to czy ktokolwiek wie strach czy ach

się wydobędzie z przebudzonych nagle
w EN57 pędzie jak po diable

anielskich śnieżnobiałych gardeł i czy
ktokolwiek wiedział w co się zmieni krzyk

tych wszystkich płomieni krążących we krwi
na oślep przed siebie czy  nie wiedział nikt

że się z sobą splata na życie i śmierć
nieodłączna strata do otchłani ćwierć

albo ćwierci trzy - tunel mrokiem rzęzi
koła mielą skry kto tu kogo więzi

kruk poetę czy poeta kruka kra
krucze zamyka czy otwiera wro-ta

kto do czyjego snu się wdziera czy kto-
kolwiek wie anioły podróżych śnią

czy w podróżnych śnie wyblakły nagi bóg
patrzy w lustro i czeka na ósmy cud

czy ktokolwiek wiedział że tak bardzo się
zamota we własną z głosek sieć ten wiersz