mówię do ciebie głosem jak z poranka
kiedy trawa milczy a ziemia paruje

stanęłam po kostki w wyschniętej rzece
i słuchałam jak kamień uczy się imienia

memento szepcze sól na wargach
choć nikt nie stawia tu ołtarza

idę przez pole gdzie ścierń pamięta deszcz
a każdy kłos drży jak niedopowiedziane słowo

za wzgórzem leży łódź odwrócona brzuchem do nieba
czeka na wodę która odeszła bez pożegnania

ktoś rozrzucił ziarno na popiół
i wierzył że popiół zna drogę do wiosny

powtarzam po nim pacierz bez znaków
tylko oddech i pauza i rezonans między żebrami

w połowie kroku zatrzymuje się wiatr
jakby zrozumiał że nie ma dokąd wracać

na skraju pola stoi krzesło bez siedzącego
to krzesło wie za dużo

kohelet milczy w kieszeni kurtki
strony wczepione w palce mówią zostań

patrzę na dzban którego nikt nie podnosi
na dno wytarte przez ciągłe użycie

przychodzi chłopiec umie czytać ciszę
układa z patyków słowo początek

pytam czy widział rybę w nieistniejącej wodzie
mówi że każda łuska pamięta rzekę

wtedy zapadam się w prostą modlitwę
bez rymu bez światła tylko krok i krok

i nagle wiem że ziemia jest zdaniem w połowie
a my dwie spółgłoski które trzeba wypowiedzieć

więc kładę dłoń na odwróconej łodzi
i słyszę jak drewno oddycha

z daleka idzie noc powolna jak czytanie
z bliska przychodzi świt gotowy na poprawki

zostawiam dzban w trawie zostawiam kamień przy brzegu
zabieram jedno słowo które nie prosi o świadków

wracam przez pole liczące na deszcz
i w każdym kroku niesie się echo amen

ale amen nie spada z nieba
amen dojrzewa w ustach jak owoc

i kiedy wreszcie pęka jego skórka
na chwilę widać wodę której nie ma