Nauka, względna banialuka,
Opis złożony, prostotą owiany,
Byt ludzki.

Ograniczając,
Narzucając stałość,
Odbiera. Zabija.

Wolność. Sposób. I sens życia.

Przeciw niemu i marzenia błahe,
O wielkości, skrytej miłości,
O lśnieniu czy kryciu się w cieniu,
Nawet materia ognista, słoneczna powłoka,
Niczym są, odejdą w końcu,

Zapomniane;

Jakaż więc ich cnota?
Skoroż to błazny tylko, na panieńskim dworze,

Śmierci czekające.
Nieme i nagie.
Zupełnie uległe, zależne.

Pozbawione woli.
Obdarte z przywileji.
Samotne i sciemiężone.

Ludzkie byty nieznane,
Bez uczuć i pragnień.

Nie próbują zmienić losu, przeznaczenia.

Czy mądre więc słońce, niebieskie odłamy?
Obojętne wędrują łańcuchy.

I tak czekają, patrzą w przyszłość, w zapomnione.

Pogodzone.
Z wyładcą, ze czasem,
Z rozumem, tak z głupotą,
Ze szczęściem, ze zgryzotą.

Żyją dalej.
Popychane, zapychane
Płyną z czasem...