Podobno "Największy błąd, jaki możemy popełnić w życiu, to poddanie się lękowi przed popełnieniem błędu". Klęski się po prostu zdarzają. Nikt ich nie uniknie. Dlatego czasem lepiej przegrać bitwę o swoje marzenia niż zostać pokonanym, nie wiedząc po co się walczyło. Pozdrawiam :)

Z racji tego, że niezwykle sobie cenię poezję Różewicza, wiersz uważam za bardzo udany.

Pozdrawiam ciepło -5/6🌹

Wiersz zatrzymał mnie na dłużej. Chciałabym wnieść trochę więcej optymizmu. Trzeba uczesać te rozczochrane głowy, żeby móc realizować nawet te naiwne idee. Cóż warte byłoby nasze życie bez podążania naprzód?, nawet jeżeli przegrywamy? Zainspirowałaś mnie do napisania wiersza. Już mi chodzi po głowie. Dziękuję za Twój wiersz, skłania do refleksji. Pozdrawiam z podobaniem

dzięki Bogu ja patrzę na ten świat inaczej ...a wiesz jest świetny ... pozdrawiam serdecznie ...

Nostalgiczny, wiersz ma gorzki wydzwiek, z czasem zdajemy sobie coraz bardziej sprawę z naszej "małości". Piękny wiersz :)
Pozdrawiam serdecznie

"wymierają pewne gatunki
motyli ptaków
poetów"
coś w tym jest
świetny wiersz napisałaś
i utwór miło odsłuchać
pasuje do wiersza
skojarzył mi się jeszcze twój wiersz
z obrazem Gwiaździsta noc Vincenta van Gogha
Pozdrawiam serdecznie 🦋

Wiersz mi się bardzo podoba!
Przy okazji poznałam wiersz Różewicza. Tak, wiem, że to wstyd, że dopiero przed chwilą.
Ale mi wcale nie wstyd ;)
A może wcale nie trzeba przegrywać. Może trzeba wygrywać codziennie; z własnymi słabościami i uśmiechać się szczerze na ustach rozpalonych nie tylko słowami? ;)
Pozdrawiam :)

Według mnie świetny wiersz z inspiracji.
Ostatnia strofa majstersztyk!
Pozdrawiam :)

Bez słońca byśmy nie przeżyli tych jesiennych i zimowych dni, które wkrótce nadejdą.. Bardzo dobry wiersz, świetnie napisany :)

Bardzo ciekawy wiersz

Z góry przegrani mimo tej świadomości brniemy w ciągłym pędzie prześcigając się w absurdach codzienności...
Pozdrawiam serdecznie

Taka smutna codzienność, co nas przytłacza. Już mechanicznie powtarzamy codzienne, jak rytuały, czynności, nie zastanawiając się nad sensem. Nikły promyk słońca już nic nie zmieni.
Zmęczone, blade twarze skazana na klęskę. Serdeczności

Z ronda kapelusza,
płaszcza z flauszu,
kapie deszcz, że niby susza,
a dusza jakaś pełna fałszu.

Uśmiecha się na zewnątrz siebie -
żeby, broń Boże nie zapłakać -
kiedy się w nieustannym gniewie
psioczy na ziomka - patrz Polaka.

Bo Polak, jaki jest codziennie,
by użyć trawestacji konia,
na duszę wpływa tak brzemiennie,
gdyż kawał z niego jest nicponia.

Jest zadufany w swej prostocie
i dumny z chamstwa często bywa.
Chciałby światowcem być w istocie,
a z świata się ponaigrywać.

Kompleks go dławi na kompleksie,
co skromnie ukryć chce bezwstydem,
choć spod skarpetek szarych wiechcie,
to "panie, w Europę idę".

Choć Europa jest bogata,
w stabilizacji raczej skromna,
to rodak głośny: "nie ma bata",
a głowa raczej mało chłonna.

Nasz pobratymiec nie rozumie,
że może by posłuchać warto -
iż cicho można być też w tłumie
(daję słowo)
i tym podkreślać swoją wartość

narodową, luksusową,

narodową.

Treść wiersza nakreśliła taki oto pejzaż:
Cisza, która zdaje się być natrętna, wiruje wokół nas jak deszcz, co kapie na nasze rozczochrane głowy ukryte pod parasolkami. Wszyscy gdzieś pędzą, ale tak naprawdę nie mają dokąd, a czas zaciągnął lejce, trzymając śmieszne, naiwne idee, które podajemy sobie jak lekarstwo na rzeczywistość. Przegrywamy, wcześniej czy później, nawet w towarzystwie promieni słońca, z ironicznym uśmiechem na bladych twarzach.
I wydaje się, że życie jest jak gra, której zasady przestają mieć sens.