Odcienie samotności
Zdarza się, że jest nam smutno
nawet wśród radosnych ,
uśmiechniętych ludzi.
Samotność, to duszy milczenie.
Wówczas czas jak czarne
chmury płynie.
W sercu dominuje tylko
smutek i złość.
Nawet nie stać nas na
życzliwość.
Usta są ściśnięte milczeniem.
Serce jest ciężkim kamieniem.
Wszystko jest beznadziejne,
szare, żałosne.
Trzeba wyjść z tej łzawej dziury.
Wśród ludzi jest raźniej,
świat nie jest ponury.
Niech przyjazna osoba rękę
nam poda.
Wyprowadzi z czeluści samotności.
Wspólnie zaznamy wiele radości.
Zobaczymy, że świat jest
barwny, piękny.
Atrakcyjny w możliwościach
i rozmaitości wrażeń .
Krótkie jest nasze życie.
Trzeba czas dany nam
wykorzystać na radosne
i atrakcyjne bycie.