Dużo myślę, często bezsensownie. Większość moich wierszy będzie smętna, (chociaż interpretować je można różnie) bo w taką „sieć pajęczą” najczęściej daję swoim myślom się złapać. Mam prawie 18 lat i poezja pomaga mi ze strachem, wiążącym się z dorosłością. Piszę prosto z serca z nadzieją, że czytelnik z podobnymi zmartwieniami poczuje się zrozumiany, mniej samotny. Działa to również w drugą stronę. Chcę, żeby ktoś zrozumiał chociaż fragment tego, co próbuję przekazać. Czy tak będzie? Zobaczymy:)