Marcie, której moje wyprawy na Hope Point nie zawsze wpisują się w harmonogram zajęć.

Hope Point

Czy znasz kochana przylądek Hope Point,
gdzie Boreasz nereidy całuje?
Jest tam tawerna, nabrzeże i port,

korab poetów w porcie na cumie.
Do tawerny przychodzą rozliczne,
prócz poetów też bogi antyczne.

Zatem Bachus ma szynkwas w swej pieczy,
klientom polewa, z nimi pije,
bo tradycyjnym tu stanem rzeczy

są niekończące się dionizyje.
Nie choruje nikt jednak albowiem,
się do wina dodaje ambrozję.

Czasem Feb tu zagląda z Parnasu,
gra wówczas na szczerozłotej lirze,
bo za świętą tradycję się ma tu

nigdy nieustające delfinie.
W dzikimi tanie menady i pytie
przyśpieszają poetów serc bicie.

Chórek syren na scenie z basenem,
(seins nus - wiadomo) śpiewa refreny,
tawerna jak łajba w sztorm się chwieje,

dudnią pieśni poeci natchnieni.
Bowiem z tradycyją w zgodzie tu przecież
wciąż się rozbija bania z natchnieniem.

Wybacz więc miła kiedy odpływam,
bezgwiezdną nocą, starym korabiem,
powrócę, gdy sobie poużywam,

morze mnie wzywa! Eviva l'arte!
A wtedy tradycją też jest ten port,
i śpiew, i ta tawerna na Hope Point.