Jakieś obrazy suną nisko. Jakieś nieokreślone widma…

Nisko.

Nisko
nad
podłogą, ziemią…

Kotłują się i kłębią w wieczornym rozemgleniu…

Spójrz!
Odpływam.
Nadpływam…

Przemieszczam się falami kosmicznego oceanu,
ściskamy
grawitacyjnymi kręgami
straszliwej czarnej otchłani.

Przytulam się do wilgotnej, zimnej ściany pustego pokoju.

Wodzę palcami po nitkach pęknięć, które mają piętrową konstrukcję unicestwienia,
wsłuchany w tumult
pierzchających
korytarzem kroków…
… schodową klatką, ulicą…

Wszystko pierzcha i ginie
w zakamarkach mroku.
W obłokach kurzu i trwodze samotności.

Ćma uderza
skrzydłami
o wiszącą lampę.

Przycupnęła na chwilę, by uciec,
gdzieś w sztorm powybrzuszanych zasłon.

W biały szkwał
o tysiąc mil
od ogrodów nieba…

Próbuję chwycić ją za skrzydło, lecz wyrywa się, pulsuje i płonie…

Tak oto umieram w łopoczącym świetle
rozgorączkowanej nocy,
przeszywany pod sklepieniem pociskami gwiazd.
Wśród milczących wiwatów i salw, wśród oklasków sennych bytów. Tak oto…

*

Ogłoszono czyjeś
samobójstwo
w gazetach
sprzed wielu lat…

Na pożółkłych
stronicach,
wśród fotografii, zdjęć
szczątki zwęglonego ciała.

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-08-14)