Witaj Nika :) Napisałaś na swoim profilu, że Twoim przeciwnikiem jest lęk, a mieczem wiersze... Myślę, że pisanie jest bardzo dobrym sposobem na pokonanie naszych wewnętrznych lęków i ograniczeń, może być sposobem na uwolnienie tego wszystkiego, co może latami w nas się gromadzi, uwiera i wymaga uporządkowania i poukładania na nowo w odpowiednich szufladkach. Mnie pisanie wierszy w takim porządkowaniu bardzo pomaga. Widzę, że wiersz Twój wisi tu samotnie już dłuższy czas, są nawet pod nim komentarze, ale z Twojej strony żadnego cisza... Odezwij się Niko do nas :) Zachęcam Cię do aktywności na Portalu. Jest tu bardzo dużo poetów, którzy bardzo lubią być czytani, jak również lubią komentarze pod swoimi wierszami. Ja to nazywam "zostawianiem śladów swojej obecności" :) Zaproponuję Ci jeszcze troszkę inny zapis Twojego wiersza:

Mimo, że znam swoje imię,
Mimo, że wiem skąd pochodzę,
Nie spotkałam prawdziwej siebie.
Obie są inne, ale w czymś podobne do mnie.
Którą ja jestem?
Chciałabym usłyszeć odpowiedź,
Lecz jej nie uzyskam.
Zawsze będą walczyły ze sobą.

Pozdrawiam cieplutko :) Łezka

Witaj Nika! Podoba mi się Twój debiut ale popracuj nad wersyfikacją.
Wers:
"Zawsze będą walczyły z sobą."
bym zapisał
"Zawsze będą walczyły z(e) sobą."
Poruszasz ciekawy temat. Na myśl przychodzą mi "maski" które nosimy lub musimy nosić na co dzień. Część z nich jest naturalna, wymaga się od nas danego zachowania i wyglądu w pracy, ale także w szkole itd. Czasem maskę przypina nam najbliższa rodzina widząc nas w rolach które do nas nie pasują lub ich nie chcemy. Tych masek jest tyle że pewnie jest moment że zatracamy siebie lub zadajemy sobie pytania jak w Twoim wierszu. Być może ucieczką i odpowiedzią jest miłość. Taka osoba chce nas poznać i zależy jej by patrzeć na nas bez żadnych "filtrów", jednocześnie potrafi kochać nas takich jakich jesteśmy.
Pozdrawiam Cię i witaj na TW. Zajrzyj pod któryś wiersz z komentarzem. To sygnał że też nasz czytasz i poświęcasz uwagę :)