Dokładnie tak. Nie wiemy
Ale to dobrze. bo pragniemy
Pozdrawiam,
M.

To przypomnienie, że wiosna to czas odrodzenia i nowych początków, zarówno w przyrodzie, jak i w naszych sercach. Wiersz ten skłania do refleksji nad tym, jak ważne jest zachowanie pozytywnego nastawienia i docenianie tego, co nas otacza. Czuję, że zachęcasz mnie swoimi słowami do bycia czułym na piękno wiosny i do czerpania z niego radości i inspiracji.

Końcówka mi się bardzo spodobała. Dary natury są jak szczęście, ulotne, dlatego trzeba je doceniać puki mamy. Pozdrawiam.

Nie zrywam kwiatów. W ogrodzie wyglądają równie ładnie, jak w domu, ale dłużej są świeże.
A jeśli chodzi o czas - wiem, że będę żył aż do samej śmierci. To długo. (Mam nadzieję.) Jednak mimo to nie marnuję czasu na pogoń za szczęściem. Szczęścia nie trzeba gonić. Ono samo do nas przychodzi, jako nagroda za spokój sumienia.

Mój czas wcale nie zazdrosny
Ani jedną krzynkę
Teraz mi daje kwiatki wiosny
A zimą choinkę

Szac i deszcz!

niczym specjalista wykwalifikowany na tej ziemi od zieleni... ale nie dziw, kiedy głowa w liściach zaszyta 😀
Pięknie Panie...

Bądź czuły na czas wiosny… Dobra, spróbuje piwalczyć.

Tak normalnie powiedziałbym, że namawiasz do tego, by zatrzymać się choć na chwilę i nacieszyć tym, co daje wiosna – zapachem, kolorem, światłem.

Trochę wnikliwiej: to wiersz o zgodzie na życie takim, jakie jest – z jego pięknem, ale i nieuchronnym końcem.

Ale mogę go też odczytać jako metaforę fałszywego pocieszenia. Dziki bez – zielony, rozkwitły – nie jest tu radością wiosny, ale pustą skarbonką: wygląda na pełną, ale w środku nie ma nic trwałego. Kolory, zapachy, światło – to tylko ulotne monety złudzeń, które świat podsuwa, byśmy na chwilę zapomnieli o przemijaniu. Forsycje „szybsze od liści” symbolizują powierzchowność – intensywność, która nie zostaje. A „bukiet”? Pułapka: „zerwij je bez lęku” – czyli weź to, co piękne, choć i tak zwiędnie.

I mógłbym jeszcze porównać ten dziki bez do zachodu – takiego prawdziwego, codziennego – który cicho zabiera wszystko to, co tak pięknie opisałeś.

Albo – jeśli już całkiem polecieć – ten dziki bez to państwowa propaganda: kwitnie obietnicami, pachnie pięknym jutrem, błyszczy sukcesami, ale kiedy sięgniesz po coś dla siebie, słyszysz tylko: „przekwitło, za późno, nie było dla ciebie”. I wtedy rozumiesz, że to nie wiosna – to wystudiowany teatr złudzeń, a Ty siedzisz w pierwszym rzędzie bez biletu powrotnego.

P.S. To tak w nawiązaniu do Twojego komentarza pod „Groschkiem”.

Uroczy spontan!
Autor, wie jak zatrzymać czas... robi to sprytnie wierszem...
Pięknie, i dobrze, że nic nie jest nam dane na zawsze, dzięki temu powstają wiersze.
6/5.
Serdecznie pozdrawiam

Pięknie otuliłeś nas kwiatami wiosny
Czytałam z zachwytem.
Ślę moc serdeczności i radosnych
uśmiechów:)

O wiosennych kwiatach najlepiej pisać spontanicznie, bo one też takie są, ani się obejrzymy, a zostaną już tylko we wspomnieniu!
Serdeczności, Odyseuszu, dobrego wieczoru:)🌟

piękny wiersz ...jak bzy ... pozdrawiam serdecznie ...