Twoje Wiersze - Gra z ogniem

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

17 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

klaks

2025-11-05

Niestety, czasami człowieka może ujarzmić tylko więzienie.
Pozdrawiam serdecznie

Izka1^(*)

2025-11-06

Bywa i tak… niestety. Człowiek potrafi być trudny do poskromienia. Dziękuję za komentarz i pozdrawiam ciepło!🍁

ajw

2025-11-05

Mocna miniatura bez jednego zbednego słowa. Niby wiersz o ogniu - dzikim, pierwotnym i nieujarzmionym, ale tak naprawdę o nas, ludziach, bo bywamy tak jak ogień niebezpieczni dla innych i siebie samych. Podoba mi się ta fraza: „Niosą w sobie iskrę boskości”, która stawia człowieka między sacrum a destrukcją.

Izka1^(*)

2025-11-06

Dziękuję serdecznie! Cieszę się, że tak właśnie odczytałaś ten tekst — ogień był tylko pretekstem, by zajrzeć w człowieka 😊🔥

Nicotykanie^(*)

2025-11-05

Dualizm jest pięknym zjawiskiem.
Mądrzy ludzie mówili: jeśli czegoś możesz dotknąć i zobaczyć, możesz to ujarzmić.
Człowiek z natury jest trudny — można go poskromić prostymi potrzebami,
lecz i tak zawsze będzie szukał w sobie wielkości, celu głębszego
niż samo umieranie.

Izka1^(*)

2025-11-06

Zgadzam się — może właśnie to pragnienie wielkości jest tym, co czyni nas nieujarzmionymi. Dziękuję za tak inspirującą myśl. Pozdrawiam serdecznie 🍁

[ GALBA ]^(*)

2025-11-05

Przeciwności i skrajności to wizytówka człowieka i co począć gdy gatunek ów lubi się w tym pławić...
Pozdrowionka z podobaniem 🌟👍

Izka1^(*)

2025-11-06

Dziękuję serdecznie! To prawda — w tych sprzecznościach chyba cały urok (i dramat) człowieczeństwa 😊🔥”

Monia

2025-11-05

Z ludźmi i z ogniem trzeba ostrożnie pozdrawiam serdecznie 😉

Izka1^(*)

2025-11-05

Zdecydowanie — ogień grzeje, a ludzie potrafią spalić 😉 Dziękuję za komentarz i serdecznie pozdrawiam!🍁

LydiaDel

2025-11-04

Człowiek jest paradoksalny. To samo serce potrafi kochać i nienawidzieć. Ta sama dłoń pięści i karci, kształtuje i zarazem niszczy. To jest w naszej naturze. Refleksyjny wiersz. 6/5 Serdeczności

Izka1^(*)

2025-11-05

Tak, nasza natura jest pełna sprzeczności, a w tym właśnie tkwi jej siła i zagadka. Dziękuję za refleksję i ciepłe pozdrowienia.🍁

Waldi1

2025-11-04

pełno jest takich ... nasączonych jadem ... a gdy jest za późno nad grobem plączą ... pozdrawiam serdecznie …

Izka1^(*)

2025-11-05

Tak, życie bywa gorzkie, a ludzie nieraz żałują za późno. Dziękuję za Twoje słowa i ciepło pozdrawiam🍂

Larisa

2025-11-04

Człowiek jest zbyt inteligentny, by dał się ot tak ujarzmić...
Najpierw musi tego chcieć, a rzadko chce.
Serdecznie pozdrawiam, Izko:)

Izka1^(*)

2025-11-05

To bardzo trafne spostrzeżenie — wolność człowieka zaczyna się właśnie tam, gdzie pojawia się wola. Dziękuję i również serdecznie pozdrawiam 🌺

Bożena Joanna

2025-11-04

Nigdy do końca nie odkryjemy natury drugiego człowieka. Jest i pozostanie zagadką, tyko Święci są zawsze bez zarzutu pełni pokory i oddania Bogu i bliźnim.
Serdecznie pozdrawiam

Izka1^(*)

2025-11-05

Zgadzam się — natura człowieka to zagadka, może właśnie po to, byśmy nigdy nie przestali szukać dobra w sobie i w innych. Dziękuję i ciepło pozdrawiam za🍁

Elżbieta

2025-11-04

Z jednej strony altruiści z drugiej szubrawcy, dziwna para, to są zagadki ludzkich osobowości, może tak musi być w naturze, dla zachowania równowagi. Postawione pytanie w miniaturze, warte jest poważnej rozprawy, także natury etycznej, bo wszelkie ujarzmianie, może rodzić pytania o wolność człowieka.
Pozdrawiam serdecznie, Izko:))⭐

Izka1^(*)

2025-11-05

Dziękuję za tak wnikliwą refleksję — rzeczywiście, w człowieku ścierają się skrajności, jakby właśnie z nich rodziła się równowaga. Pytanie o wolność zawsze pozostaje otwarte… Serdecznie pozdrawiam, Elu 🌿⭐

Marek Żak

2025-11-04

Człowiek jest największym budowniczym i największym niszczycielem. Temat rzeka. Pozdrawiam serdecznie.

Izka1^(*)

2025-11-05

To prawda — w człowieku mieszka zarówno twórca, jak i niszczyciel. Dziękuję za przeczytanie i serdecznie pozdrawiam 🌿

andrew

2025-11-04

Ludzie... cud Boży.
Piękno świata to ich dzieło.
Są ujarzmiani co jakiś czas.
Powstają

Pozdrawiam serdecznie
Miłego popołudnia

Izka1^(*)

2025-11-05

Piękne słowa — rzeczywiście, w ludziach tkwi cud i siła, by powstawać mimo popiołów. Dziękuję za tę myśl i serdecznie pozdrawiam 🌞

Krystek

2025-11-04

Dobro i zło chodzą w parze. Wzajemnie
walczą o dominacje. Tak też postępują
między sobą ludzie.
Serdecznie pozdrawiam, radosne myśli
zostawiam:)

Izka1^(*)

2025-11-05

Tak, w człowieku zawsze spotykają się te dwie siły. Dziękuję za odwiedziny i dobre słowa! Pozdrawiam z uśmiechem 🌸

Autor nieznany.

2025-11-04

Po co palić to co piękne. Człowiek do wszystkiego zdolny być potrafi.
Pozdrawiam ciepło.

Izka1^(*)

2025-11-05

To smutna prawda… ale chyba właśnie dlatego warto o tym pisać. Dziękuję i również ciepło pozdrawiam. 🍂

samisen

2025-11-04

Człowiek to czasami zachowuje się jak demon w ludzkiej skórze, spali wszystko, co na drodze stanie...
Doskonale ujęłaś to w swoim wierszu
aż gorąco zrobiło się na sercu...
Pozdrawiam serdecznie

Izka1^(*)

2025-11-05

Dziękuję Ci z całego serca. Ogień w człowieku bywa piękny i straszny zarazem — ważne, by umieć z niego uczynić światło, nie pożar. Pozdrawiam serdecznie 🍂

sturecki

2025-11-04

Ciekawie ujęłaś motyw ognia, nie jako metafora „zniszczenia”, lecz dwuznaczności człowieka: twórca–niszczyciel, światło–popiół, boskość–gniew.
Twój wiersz nie mówi o ogniu. Mówi, że człowiek jest jedyną istotą, która podpala zarówno świecę, jak i świat.
6/5

Izka1^(*)

2025-11-05

Pięknie to ująłeś. Ogień to tylko lustro — odbija to, co w nas. Czasem światło, czasem popiół. Dziękuję za tę interpretację, bardzo bliską temu, co czułam, pisząc ten tekst. Pozdrawiam serdecznie 🍂

Colette

2025-11-04

Zajmowaliśmy się dzisiaj tym samym tematem ale w domu i na kanwie wydarzeń obyczajowo-społeczno-politycznych. Nie udało nam się rozgryźć fenomenu jakim jest unicestwianie przez człowieka wszystkiego wartościowego wokół niego. Może po drugiej stronie tęczy ktoś nas oświeci i pojmiemy o co chodzi.
Pozdrawiam serdecznie :)

Izka1^(*)

2025-11-05

Pięknie to ujęłaś. Może człowiek musi czasem przejść przez własny ogień, żeby zrozumieć, co naprawdę warto ocalić. Dziękuję za Twoją refleksję — bardzo bliską temu, co czułam, pisząc ten tekst. Pozdrawiam serdecznie 🍁

Pokaż mniej

Logowanie

Gra z ogniem

Ocena wiersza

Treść

Warsztat

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji