Cześć,

widzę, że wiersz dodany już parę dni temu, a tu pusto, przybywam więc z odsieczą powitalną. Fajnie, że trafiłeś na ten portal, zwłaszcza jeżeli piszesz wiersze w ramach autoterapii. Panuje tu stosunkowo przyjazna atmosfera, także mam nadzieję, że i Ty to odczujesz. Wracając do wiersza: podmiot liryczny ewidentnie tonie w przygnębieniu i smutku spowodowanym utratą miłości, a jeśli nie miłości, to kogoś, kto był światłem w jego życiu. Po odejściu tej osoby widać, że rozpacz opanowała umysł i serce, a pytanie na końcu jedynie potęguje to odczucie. Są takie sytuacje w życiu, które trzeba przeżyć. Dosłownie przeżyć, ale i wyciągnąć z nich to, co konieczne do dalszej egzystencji. W danej chwili może się wydawać, że to cierpienie nigdy nie odpuści, i możliwe, że do końca życia będzie nosiło się w sobie blizny po ciosach zadanych prosto w serce. Nie jest jednak powiedziane, że z tym nie da się żyć. Na pewno takie sytuacje zmieniają w jakiś sposób człowieka, myślę jednak, że człowiek jest w stanie do wszystkiego się przyzwyczaić, a czasem po prostu musi się jakoś do tego zmusić, szukając wyjścia, którego wcześniej się nie dostrzegało. Ciekawa jestem dalszych Twoich wierszy, czy również będą nasycone takim żalem i przygnębieniem. Baw się dobrze na portalu, pozdrawiam.