Trzasnął drzwiami z furią, jaką pierwszy raz w życiu odczuł. Zatrzęsły się framugi. Nigdy wcześniej nie było tak źle. Był pewny, że dziś już nikt nie odważy się nawet zapukać do jego pokoju. Nie po tym, co zaszło. Nie żałował słów, jakie wypowiedział. Może przesadził z ich formą, lecz należało się, tym wszystkim, którzy wszystko,
co niekonwencjonalne zamiatają pod dywan. Wspaniała rodzina! Miał tego dość.
Tak pragnął choć przez chwilę być sobą, w całej swojej złożoności, zmienności i… dzikości.
Zadzwonił telefon. No nie, chyba jasno dałem do zrozumienia, żeby dać mi spokój – pomyślał z rosnącym wzburzeniem. Popatrzył na wyświetlacz. Dzwonił Nick. Nie było go tam, nigdy go nie ma wtedy, kiedy jest potrzebny. Zawsze dzwoni pięć minut
po wszystkim z tym swoim nonszalanckim, wszystkowiedzącym tonem. Odebrał.
- Hej, jak tam? Delektujesz się już ciszą po burzy? – usłyszał przeraźliwie szczery głos Nicka. Do diaska, skąd on to wszystko wie – przemknęło przez myśl, boleśnie obnażającą własną bezradność.
- Do euforii jeszcze daleka droga, choć w sumie to nawet nie wiem, kiedy osiągnę ten stan – powiedział, usiłując zabrzmieć w miarę spokojnie.
- Stara gadka, jaki to ja jestem nierozumiany, odrzucony… - słowa cięły jak brzytwa. Były prawdziwe. I to bolało najbardziej.
- Dasz mi spokój – przerwał. Czy może i Tobie mam wygarnąć, co leży mi na wątrobie, bo serca podobno nie mam? – niemal krzyknął.
- Wiem, tak jest najłatwiej. Bij a potem obwiniaj, że ktoś oddał – usłyszał
w odpowiedzi. Normalnie geniusz! Czy on siedzi w mojej popieprzonej głowie! – pomyślał z dziwnym uczuciem ulgi.
- Nie potrafię inaczej. Przecież wiesz – próbował się usprawiedliwić.
- Tak sobie tłumacz. Wszystko układasz w sposób odpowiedni dla siebie. I nie próbuj zaprzeczać! Jak długo jeszcze?
Nick nie odpuszczał. Jak zawsze. Dobierał słowa tak, by zasiać niepokój w jego ustabilizowany, uporządkowany świat. Nie chciał go słuchać a jednak te rozmowy dawały mu bardzo wiele. Nick niczego nie owijał w bawełnę. Traktował go normalnie. Nie tak jak inni, którzy widzieli w nim po prostu niezrównoważoną jednostkę aspołeczną, żeby nie powiedzieć wariata.
- Sam nie wiem. Pogubiłem się – powiedział całkowicie bezradny. Chyba przed chwilą spaliłem za sobą wszystkie mosty. Nie mam, gdzie wracać – poczuł jak uchodzi
z niego powietrze.
- I dobrze – odpowiedź zbiła go z tropu. Nie tego się spodziewał. Co on kombinuje, do czego zmierza? – przemknęło przez głowę. Czy to manipulacja, konfrontacja czy jakieś inne pieroństwo? – myśli tłukły się po głowie odległe od tego, co czuł przed chwilą.
- Jutro nowy rok. Zaczniesz od początku. Całkiem niezły bagaż poniesiesz, ale to akurat korzystne dla ciebie – Nick kontynuował jakby nigdy nic. Pamiętaj, sam jesteś odpowiedzialny za swoje życie. Jest decyzja, są konsekwencje. Nie próbuj przed nimi uciekać – ten tekst znał aż za dobrze. Ale w ustach Nicka brzmiał jakoś inaczej. Nie wyświechtanie, tandetnie, naukowo. Miały moc, której się bał.
- Tak, kolejny wspaniały dzień – odburknął. Na pewno uda mi się go spartolić, ale to nic nowego. Taki jestem – dodał jak zawsze, gdy nie wiedział, co powiedzieć.
- Nie ze mną te numery – Nick nie czekał na koniec wypowiedzi. Dramatyzujesz
i robisz to w swoim stylu. Powietrze już zeszło? Trzymaj się! – przerwał połączenie.
Został sam. Myśli rzeczywiście się uspokoiły. Może Nick ma rację? Jutro uda się zacząć od tego, co powinno być od samego początku? Przeproszę i spróbuję powiedzieć im o sobie, o swoim pojmowaniu rzeczywistości. Tylko jak to zrobić, by zrozumieli – pomyślał prawie wyciszony.
Nie potrzebował tabletek, które łykał jak cukierki kiedy miał ochotę albo wydawało się, że są niezbędne. Postanowił wziąć wszystko na trzeźwo. W końcu jutro nowy rok, nowe możliwości, nowe nadzieje.