Czas się nie cofa najmniej we wspomnieniach tarcze słonecznych zegarów kurczy się dłuży leci nieubłaganie od godziny do godziny nad ranem pusto jest nadal świece tylko długie białe pod ciemniejącym niebem drzewa przed wyjściem na wybieg tuż jakby w przebieralni nic ponad tu nie widać rosną trawy zasiane nocą konie galopują w snach posłuchać tego wszystkiego muzyki kopyt na łące gnać uczę się ciebie z dystansu czasami jest lasso patrzysz na mnie mądrze może to politowanie z dystansu drżą ci nerwy pod eleganckim płaszczykiem zalotów wszystko się udaje szukamy dziury w całym chodzi po pięciolinii gałązek dźwięczny wibrujący śpiew to on słowik to oni wildzy upojeni słońcem nieprzytomni jest tylko flirt i konsumpcja w jajkach wykluta moment gęstego jasno nieba stary atlas konarów nie ugina się garbem swego krzyża poniżej dach budynek piwnica to jeszcze wszystko niżej potem już skarby i tak z nieba do nieba