Bardzo ciekawy wiersz. Ja nie odebrałem go dosłownie. Dla mnie to wiersz o zaufaniu. Czasem tak jest że głęboko zranieni tracimy zaufanie. Przyjmujemy zasadę że trzeba nas cierpliwie oswajać, podchodzić z empatią, wyczuciem, w jakimś stopniu wręcz zdobywać a my powoli i bezpiecznie przyglądamy się i nie lokujemy żadnych uczuć, emocji co najwyżej odrobinę mniej kłujemy, obronnie i zachowawczo, niczym jeż. Trzeba mieć bardzo dużo samozaparcia by nas oswoić a prawda jest taka że to rodzaj odtrącania, zamykania się na kolejne osoby, lub kogoś bliskiego. Postawa braku zaufania nie jest rozwiązaniem według mnie. Może postawa pół na pól, "pól zaufania, pół ostrożności" tak by mieć szansę wyjść w miarę bez szwanku z nieudanego kontaktu, znajomości. W końcu życie zawsze obarczone jest jakimś ryzykiem. Nawet gdy zamkniemy się w domu na cztery spusty, wyłączymy wszystkie komórki, telefony, zasłonimy okna, to nie mamy gwarancji czy elektrownia nie wyłączy nam światła lub sąsiad nie zaleje nam mieszkania ;)
Tą Mojrę to sprawdziłem w słowniku. Podnosi wartość wiersza czyniąc go jeszcze bardziej interesującym.

Tylko jak to zrobić Anielska...jak? żeby nie pominąć tej dobrej, a w zamian przyjąć tę złą...chwilę, z której nie ma wyjścia