I ja też wróciłam pamięcią do czasów spędzanych z moją babcią...
Piękny, wzruszający wiersz, Joasiu :)
Pozdrawiam serdecznie :) B.G.

Wiesz... kiedyś przez długi czas mieszkałam z babcią. Była dla mnie jak mama. Odeszła kilka lat temu... miała ponad 90 lat. Długo, oj długo stałam nad trumną... Jakbym nie do końca wierzyła swoim oczom... Dziś jest tak, że mieszkam już w zupełnie innym mieście - a miasto mojej babci stało się dla mnie jakby "mityczne"... Wciąż mi się wydaje, że gdy tam pojadę to będzie jak dawniej (niestety do tej pory jakoś nie mogłam się przemóc, żeby pojechać na grób babci - wiem, to jest dziwne... ). Tak, jakby czas się tam zatrzymał i schował przed śmiercią. Myślę o tym, że znów będę szła alejką... a z okna w oddali będzie do mnie machała babcia :) Zawsze tak było na każdy przyjazd i odjazd. To okno jest dla mnie - jakby ramą portretu mojej babci. Portretu, który mam głęboko w sercu. I jeszcze słowa, które kiedyś od babci usłyszałam - Pamiętaj, żebyś zawsze się uśmiechała. :) Twój wiersz przeniósł mnie na chwilę do mojej krainy wspomnień. :) Aż zrobiło mi się cieplej na duszy. :)
Bardzo poruszający tekst.

Czarodziejką mojego dzieciństwa była mi babcia.
Myślę podobnie jak Urszula ,że Ona z tobą jest. Wiersz jest tego dowodem;)Pozdrawiam bardzo serdecznie