Na oparciu krzesła leżą Twoje ubrania
Myślę dlaczego teraz w ogóle mi to nie przeszkadza?

Nie obchodzą mnie skarpetki nieprzewrócone na dobrą stronę,
Zużyte patyczki do uszu na umywalce
Pozostawione

Porozrzucane buty, o które się czasem potykam
I kubek, w którym herbata powoli wysycha

Nie mogę sobie przypomnieć jakie to miało znaczenie..

Wszystko jest niby jak zawsze
A jednak nie ma tu
Ciebie

Miałam na wszystko odpowiedź, myślałam, że wszystko potrafię

A nie mogę podnieść ręki patrząc na Twoją szafę
Nie zasnę po Twojej stronie (choć zawsze była lepsza)
Nawet na samą myśl o tym brakuje mi powietrza..

Jak to było, gdy Cię jeszcze
Nie nosiło moje serce?

Przyglądam się krytycznie moim poszukiwaniom świętego spokoju
I każdy śmieszny filmik dostaje swoją metkę
z napisem „śmietnik”

Kataloguję w myślach wszystkie wypełnione obowiązki
I za każdym razem
kiedy już chcę włożyć coś, do przegródki „ważne”
Przypominam sobie, że nie robiliśmy tego razem

I już nic tam dać nie jestem w stanie

A każdą najbardziej ulotną, wspólną chwilę
Wyławiam delikatnie

I czuję jak moje serce pęka widząc,
Że stosik ten wygląda względem pozostałych
Tak marnie

Ten z rzeczami „jeszcze do zrobienia” prezentuje się pokaźniej
Ale, zostawiam go i staram się tam nie patrzeć

Żeby go porządkować musiałabym mieć odwagę

Bo przecież wydarzyć miało się jeszcze aż tyle –
Zaplanowaliśmy wieczność.

Jesteśmy tylko na chwilę.