płynę asfaltową ścieżką
śród pól kamienic
tak beztrosko spoglądają okiennicami
na ich twarzach
przysiadł kurz
historii odrapane chwile

ranione kulą
powstają mocniejsze
spod makijażu wypełza cień
nie udają tego kim nie są
podwórka wciąż pełne życia
kipią szarością i zielenią

płynę brukowaną aleją
spod dworcowych cegieł
w meandry zapomnienia
gdzie bohema małych sklepów
oddycha
tak samo zachłannie

kiedy młodości szał
nie pytał o jutro
zakręty tak dziwnie znajome
albo przerwany kadr z iluzjonu
w towarzystwie dymu
niczego nie jestem pewny

płynę nadodrzańskim traktem
regularną linią
co wchodzi wilgocią
w stacyjkę zbyt wąską
na wielkomiejską nijakość
zasypia czy umiera

kto zna odpowiedź
może okrągłe ściany schronu
lub wież kościelnych
wciąż śpiewające dzwony
światy nie giną bezpowrotnie
trwają mimo burz