Znam te ulice od początku
choć są dziś często nie do poznania
wysokie domy stoją oszklone

znam pomniki i parki od zarania
mojego życia tutaj

i ty Mistrzu tutaj zamieszkałeś
mówili o Tobie wyszedł z domu
tam gdzie powstało tyle wątków
kartoteka niezliczonych słów

gdzie metafory odmieniły świat teatru
pułapka dla bystrego rozumu
jedynie ogród się nie zmienił
co roku pachnie wiosną cały ukwiecony

patrzę na wieże starej katedry
wspomnienia przywracają dzwony
gdzie na czworakach wierni zanosili prośby
bo wiara to jak białe małżeństwo

na przystankach coraz ciszej tramwaje
jak zawsze przystają
ale już nie są takie niebieskie
oblepione w różne reklamy

sklepiki zmieniono na hipermarkety
cicho gruchają gołębie na dachu
nie ma poety lecz go nie żegnamy
kiedy wiersz pozostał osierocony

lecz nieśmiertelny
bo poezja nie umiera
i nie pójdzie do piachu
zostanie w zapiskach i recytacjach

twoje strofy na tu i teraz
to nasi świadkowie
nieobecność to tylko
śmierć w starych dekoracjach