Witaj :) Moja interpretacja wiersza aż tak daleko nie pobiegła. Może dlatego, że bałam się osądzać którąkolwiek ze stron, choć w takich sytuacjach zwykle "winni" są oboje i kochanka i mężczyzna szukający w związku z nią tego, czego nie znajduje w małżeństwie, może również trochę "winna" i żona, że nie spełnia oczekiwań męża i nie potrafi go przy sobie zatrzymać..... Wiele jest sytuacji takich, lub podobnych i nie nam oceniać czyjąś moralność, jak i amoralność... Cieszę się, że się odezwałaś :) Czekam na kolejne Twoje wiersze i zapraszam na poetyckie ciasteczko do mnie :) Miłego wieczoru :))

Hej Anielska Łezko, Celem wiersza było przedstawienie punktu widzenia kochanki, który jest odmienny od ogólnie przyjętych schematów. Tu Kochanka nie jest żebrząca o miłość, o stałość, o uwagę. Ona nie szuka kontaktu, nie wykazuje inicjatywy. Przyczyną całego zamieszania jest tęskniący za nią mężczyzna, który ją wyciąga nad piedestały, dla którego jest czasami jedynym szczęściem, miłym epizodem, który ja zawsze widuje w koronkach choć nie zawsze w szampańskim nastroju. To on oszukuje wszystkich, żebyś się z nią spotkać i dotknąć. Ma jednak świadomość, że nie zachowuje się właściwie i w poczuciu winy odtrąca ją, tylko po to, aby później błagać o spotkanie. Ona wie, że wróci... bo tęskni... Kochanka patrzy na to chłodnym okiem i czuje się skrzywdzona tą huśtawką emocjonalną , którą jej funduje. W sumie ma dość i chciałby , aba dał jej spokój , ale on przeprasza i tak, w kółko.... Jak widać, to czasami nie kochanka rozbija małżeństwo - robi to mężczyzna, który niekiedy ma tak głębokie deficyty u boki małżonki, że pomimo świadomości swojej amoralności i wyrzutów sumienia - nie potrafi uwolnić się od namiętności do innej kobiety.
Pozdrawiam :)
Ktosia
ps. Dziękuję za ocenę. :)