Rzeczywiście jest kontrast pomiędzy pierwszym wierszem, grzecznym a drugim, pełnym protestu i goryczy. To świadczy o bogactwie wewnętrznym. Nie rezygnuj z żadnej jaźni, bądź sobą, jeśli masz potrzebę krzyczeć - krzycz. Po to piszemy, by dać ujście swoim emocjom, wykrzyczeć światu, co nas boli. Zawsze ktoś usłyszy.

Bardzo dziękuję za ten komentarz. Odczytałaś idealnie moje intencje. Wielu potrafiłoby to zrobić dużo lepiej - jestem w pełni świadomy swoich braków i ograniczeń, ale podjąłem próbę pewnego manifestu. Nie powiem, że mojego pokolenia czy szkoły z której się wywodzę, bo bynajmniej nie czuję się do tego uprawniony. Ale tak... To zdecydowanie krzyk mnie samego. I wszystkiego tego, co uważam w poezji za słuszne... Tych wulgaryzmów w tym co piszę jest dużo, staram się nie przesadzać - choć gdybym z nich zrezygnował zupełnie, nie czułbym się prawdziwy. Wiem, że mogą razić, ale od kiedy pamiętam staram się je wtapiać jakoś tak umiejętnie... Czy mi to wychodzi? Nie mam pojęcia. Bardzo często spadała na mnie krytyka. Ale to taki mój ideał. Liryka wymieszana subtelnie z bluzgami 😂 no i to rozdwojenie... Ktoś mi powiedział kiedyś, że z jednej strony bazgram rzeczy grzeczniutkie, subtelne - by za chwilę wpaść w obsypane mięsem, agresywne krzyki... A ja nie wiem, które są bardziej moje i z której jazni powinienem zrezygnować..

A co do Twojego przyznania na temat klnięcia... Czytałem, że używanie słów powszechnie uznanych za wulgarne jest domeną ludzi inteligentnych 🙂 jestem tu od wczoraj, ale mogę już teraz śmiało wywnioskować, choćby po Twoich komentarzach, że... No kurdę... Prawdę pisali! 🙂

Jeszcze raz bardzo dziękuję. Twoje odwiedziny i opinie są dla mnie bardzo cenne.