Szukałam Cię z pasją wariata
w biblijnych frazach metafor,
w galaktycznych otchłaniach,
matematycznych wzorach,
barkowych kościołach...

Błądziłam po meandrach myśli,
łamiąc głowę nieogarnionym,
niedostępnym, nieujawnionym.

Skomplikowałam Cię na tyle skutecznie,
by nie móc już tak po prostu wierzyć,
że jesteś tuż obok, na wyciągnięcie ręki:
w promieniu słońca,
kropkach biedronki,
moim oddechu...

Szukałam uczenie,
co raz do pustego wzoru
dokładając kolejny pusty wzór.

Tymczasem Ty
siedzisz sobie leniwie w słomkowym kapeluszu
pod liściem słodkiego daktylowca
i z pobłażliwym uśmiechem,
zrzucając mi na głowę soczyście dojrzałą figę,
wiatrem pustyni szepczesz do ucha:
- Przestańże się wreszcie wygłupiać,
nie marnuj czasu,
żyj!

Potem miękkim ruchem dłoni
przesuwasz wskazówki kosmosu
na za pięć wpół do zmierzchu
i na złotych wydmach Sahary
zapada czerwony zmrok.