Czy zachwycanie to sztuka? No nie wiem. Być może w jakimś stopniu...
Zrobiłaś mi trochę bajzel w głowie Rzabko tym wierszem. Sam się teraz zastanawiam czy dotychczasowe postrzeganie pisania przeze mnie jest właściwe cz nie. Hmmm...
Pozdrawiam 🌟👍

Wybacz, że sobie pozwolę na taką ocenę, ale według mnie tekst pod kreską nie ma charakteru wypowiedzi poetyckiej, a jest po prostu wyrażeniem wprost pewnego poglądu zwykłym, dyskursywnym językiem. Do wiersza brakuje mu tej wewnętrznej organizacji, która sprawia, że tekst staje się poezją. Co do samej treści, to oczywiście wymienione przez Ciebie motywy z pewnością w mniejszym, czy większym stopniu, są obecne, również i we mnie, ale szczerze powiem, że poza okresem pierwszej młodości, pisanie wierszy stanowiło dla mnie po przede wszystkim po prostu hobby i nie wprawiałem się z tego powodu w jakieś profetyczne nastroje. Ot, czysta rozrywka. A już w dzisiejszych czasach, wobec kompletnej dewaluacji zajęcia pisania wierszy i zalewu wierszy i tak zwanych wierszy w Necie, naprawdę trudno uważać to zajęcie za coś wielkiego. Pozdrawiam serdecznie:)

hmmm... permanentnie zachwycam się życiem w każdej jego postaci i czuję się przez to raczej mocno ludzka.

A co do pisania, to piszę raczej z nadmiaru niż deficytu. Chyba,że jest to deficyt poświęcania uwagi sprawom "naprawdę ważnym" ;) - to tak :D

Pozdrowienia Rzabko

p.s. Ale to u mnie, a u kogoś może być inaczej. Np. tak jak piszesz.

Jedni błądzą a drudzy nie po prostu i sztuka polega na nakierowywaniu tych pierwszych dzieląc się swoim doświadczeniem

Dla mnie osobiście pisanie to potrzeba serca i wyrzucenie emocji z siebie nie zawsze niestety pozytywnych. Gdyby jednak było za pięknie to byłoby trochę nudno. Poezja w dużej mierze to w pewnym sensie zapis naszych przeżyć, chwil, czegoś co jest tu i teraz itp. Ciekawy pomysł na utwór pozdrawiam serdecznie 😉👍✨

Za dużo smutku i negatywu, nie chcę się powtarzać więc sie podpiszę pod opinią Madzi na przykład :). Pisanie może być piękną formą chwalenia Boga i komunikacji z innymi, ceego Twoje wiersze są częstym przykładem :)
Uściski Rzabko <3

Jak to mówią "papier wszystko przyjmie". Z życiem jest już inaczej.. Pozdrawiam ciepło :)

Bardzo intrygujący wiersz

U Ciebie, jak zawsze, niezwykłe zaspokajanie niezaspokojonego 🩷
I nie każda potrafi - musi mieć do tego talent 😉
A i wierszem można Boga zachwycić, jestem tego pewna... I zgadzam się z Markiem - negatywne emocje samokrytyki potrafią nas przygnieść, rozzłościć i zdołować - po co sobie robić krzywdę, kiedy nam inni robią to zdecydowanie lepiej ? Myślę, że pisanie to nie objaw nieumiejętności porozumiewania się, ale właśnie nadzwyczajnej umiejętności - skierowanej do tych, co na tych samych falach nadają... Przytulam 🌹

W pierwszym utworze, z ironią mówisz o różnicy między mądrością na papierze a mądrością życia.
Że słowem łatwo błysnąć ... trudniej żyć tak, żeby Bóg się naprawdę uśmiechnął.
Z kolei drugi utwór, to szczera i gorzka refleksja nad samym aktem pisania. Bo często tworzenie to nie dar, lecz sposób na uciszenie tego, czego nie umiemy powiedzieć głośno.
6/5

Odnośnie pierwszej; łatwiej zachwycić się... niż zachwycić i dotyczy to ogólnie życia, niekoniecznie tylko Boga.
Odnośnie drugiej; poezja zawsze miała charakter terapeutyczny a często też autoterapeutyczny.
Ciekawe, refleksyjne wiersze!
Serdecznie Cię pozdrawiam

Pisanie ma sporo korzeni, przyczyn i te, które wymieniłaś, Nie tylko pisanie, bo komponowanie, czy malowanie, a też uprawianie sportu też mogą być ucieczką, dowartościowaniem, czy oswajaniem lęków. Nie ma w tym mz niczego złego, bo nie dzieje się to czyimś kosztem, nikomu nie szkodzą, a dają szansę na sprawienie choćby sobie przyjemności, a może i stworzenie czegoś wartościowego. Jak mawiają, nie należy być zbytnio autokrytycznym, bo inni zrobią to lepiej:). Pozdrowionki wieczorne.

Brawo!