Bardzo mi się podoba. Takie zestawienie górnolotnej i nieuchwytnej sztuki z czymś tak trywialnym jak kwota sprzedaży. Gratuluję dobrego wiersza :)

Kolejny wiersz autorki, który zatrzymał na dłużej. Może właśnie dlatego, iż jestem fanką ekspresjonizmu w malarstwie, a przede wszystkim Edwarda Muncha. Jego obraz "Krzyk" jest zjawiskowy i jedyny w swoim rodzaju, a metafora bólu istnienia jest nieśmiertelna, czego przykładem jest właśnie powyższy wiersz. "Krzyk . który trwa"- trwać będzie tak długo, dopóki istnieje ludzkość. Ten wewnętrzny niepokój towarzyszy nam całe życie i sprawia, że wyrażamy go na wiele różnych sposobów. Aktualność przekazu jaki został zaproponowany przez Muncha nie daje się w żaden sposób przedłożyć na dobra materialne. Za pieniądze nie kupimy "spokoju duszy", więc ten egzystencjalny dramat jednostki trwa i trwać będzie nadal. Tak jak słońce będzie chyliło się ku zachodowi, a następnie wschodziło następnego dnia, tak "Krzyk" ten wpisany jest w nieustający bieg natury.