Twoje Wiersze - ŚLUBNE ZDJĘCIE

ŚLUBNE ZDJĘCIE

biały (bez rymów)

2021-05-20 16:40

ból nieczułość
przykre powietrze
bezsilność -
nazwałeś to seksem
zdziwiony dlaczego
nie chcę

i bezradność
kiedy mówiłam
że chcę zmienić wszystko
bo nie wiesz kim jestem

byłam ptakiem bez skrzydeł
obrazem
wiszącym do ściany przodem
i suchym ziarnem pragnącym wody

nie przywykłam z czasem
nie kochana
szukałam siły skrzydeł
i kolejnego powodu
by obudzić się znowu

wystarczyło parę wspomnień
wpiętych w rzeczywistość
i stałam się - Feniksem
tym z gatunków chronionych

nazwałeś to zdradą
a ja zobaczylam
jak wszystko mija

zabrakło ci skrzydeł
zostałeś
z pustym miejscem
na ścianie

wypełnisz go nowym obrazkiem
tylko nie powieś
do góry nogami.

autor

Woda

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

1 raz

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Galba c.^(*)

2023-03-16

Coś w rodzaju manifestu...

sisy89

2021-05-20

Piękny i życiowy wiersz.
Często jest tak, że z czasem ludzie przestają się starać, dbać o siebie nawzajem, mijają się a miłość powoli umiera... Czasem trzeba mieć dużo siły, aby wyrwać się z takiego związku bo poza obrączkami często łączą wspólne zobowiązania, dzieci itp...
Pozdrawiam serdecznie :)

LidiaM-9

2021-05-20

Witaj. Widzę, że od dawna jesteś na portalu a nie publikujesz. Szkoda. Ten wiersz bardzo mi się podoba, bo zawiera życiową prawdę. Osoby z otoczenia, często właśnie te najbliższe, potrafią sprawić, że obniża się nasza samoocena. Dobrze, że bohaterka wiersza potrafiła wyrwać się z marazmu i odrodzić się jak Feniks.
Serdecznie pozdrawiam.

Juliana Różyńska

2021-05-20

Wodo, bardzo trudny i życiowy temat poruszyłaś w swoim utworze. Niepielęgnowana miłość staje się z czasem tylko wyblakłym wspomnieniem. Ot tak, wisi sobie gdzieś na ścianie, w formie zakurzonej fotografii. I jest tylko właśnie fotograficznym wspomnieniem. A życie usycha jak niepodlewana roślina na parapecie... w domu, gdzie jej miejsce, z widokiem na rzeczywistość za okienną szybą... i wtedy nagle przychodzi moment, gdy okno się otwiera... jak pąki nowego kwiatu, duszy wyrastają skrzydła... a wtedy już nie zostaje nic jak to, by "wyskoczyć" przez to okno i polecieć... tam gdzie jest ciepło, gdzie pieszczota słonecznych promieni :)