Pełna zgoda z przesłaniem wiersza- skromność i pokora to cechy wielkości 🌿
Pozdrawiam

Z głębokim przesłaniem o pokorze.
Pozdrawiam serdecznie :)

Trzeba się zawsze dalej rozwijać, czyli w jakimś sensie dążyć do wielkości. Pozdrawiam serdecznie

Antycznie

Wszystko zaczyna się od małych rzeczy :)
Pozdrawiam

ta małość jest wielkością skromności ... pozdrawiam serdecznie ...

Z reguły małe rzeczy prowadzą do wielkich spraw. Sprytne wierszowanie 🙂

Tak minimalistyczne wręcz a jednak jak pojemnie o pokorze, tej prawdziwej...
Pozdrawiam serdecznie :)

W małości nie można się jednak zatracić -aby inni zobaczyli w nas wartość, musimy też widzieć ją sami. Ciekawa miniatura. Pozdrawiam,

Ciekawe wierszowane pozdrawiam;)

Trafia do mnie ta Twoja miniatura, Jurku. Oczywiście, że można w niej zobaczyć rosnącą w człowieku pokorę lub wiarę. Tak, to piękne jest. Ja natomiast chciałbym zwrócić uwagę na inny aspekt. A mianowicie na poszerzanie się przestrzeni duchowej, w której porusza się człowiek wierzący, choć można to też do psychologii odnieść. Chodzi o to, że gdy człowiek wnika w siebie, zagląda w swoje wnętrze i zaczyna podążać pewną drogą za Duchem Świętym, to z czasem uczy się zauważać, jak wielkia jest to przestrzeń. Tutaj nie ma końca. A nie ma dlatego, że wszystko dzieje się w Bogu. Ciągle powstają nowe pytania, albo wracają te same lecz już w zmienionych nieco okolicznościach. Całe życie swoje człowiek może zgłębiać jeden temat, jedną problematykę, która znajduje się w jego sercu. Na przykład do Ojców Pustyni, do mnichów egipskich w pierwszych wiekach chrześcijaństwa przychodzili inni młodsi mnisi i prosili o tzw. słowo. To była za zwyczaj jakaś jedna myśl, jakaś mądrość starca. Młodsi więc prosili starszych: Abba, daj mi, proszę słowo, żebym mógł być zbawiony. Ten zwrot miał oczywiście wyrażać ich wewnętrzne usposobienie do nawrócenia się. Słowo otrzymane od starca zazwyczaj rozważali do końca swojego życia. W miedzy czasie sami stawali się stracami i udzielali duchowych rad innym, którzy przychodzili na pustynię, żeby zostać mnichami.

To jest niesamowite. Uświadamia bowiem moc słowa. Tak, głównie chodzi nam o Słowo Życia, a więc o Jezusa Chrystusa. Natomiast niejednokrotnie otrzymujemy slowo właśnie z ust drugiego człowieka, a ona nas do Boga prowadzi. Całe życie można więc rozważać jedną myśl zaczerpniętą z Pisma Świętego i w ten sposób podążać ku Chrystusowi, z Nim, w Nim i przez Niego oczywiście w Duchu Świętym.

To jest ten element życia wewnętrznego.

Natomiast wspomniałem także o psychologii. Tutaj dzieje się podobnie. Człowiek dostrzega w sobie jakaś niedoskonałość. I zaczyna podążać wgłąb siebie, żeby poznać ją i dotrzeć do jej źródła. Okazuje się, że w większości przypadków od nitki docieramy do kłębka. To znaczy, podobnie jak w Twoim wierszu, że z ziarenka wyrastają ogromne drzewa, wręcz całe lasy zagadnień, problemów, powiązań itp.itd. To wszystko oczywiście nie jest powodem do strachu, ale do uznania, jak bardzo precyzyjnie człowiek został przez Stwórcę utkany z ogromu wzajemnie zależnych od siebie szczegółów. I oczywiście praca nad doskonaleniem w sobie cnót, umiejętności, zachowań itp. itd. będzie wymagała wysiłku. Natomiast należy pamiętać, że uzdrowienie dokonuje się podobnie jak wyrastanie ów drzew z ziarna. A więc zmiana jednego czynnika pociąga za sobą jakąś określoną zmianę w następnym i tak dalej...

Takie miniaturki, jak ta Twoja, Jurku, to są takie zwierciadła, które trafić mogą w oko człowieka duchowego. Wówczas stają się pięknym przyczynkiem do podjęcia naprawdę głębokich refleksji. Nie takich jak ta moja, ale naprawdę głębokich.

Dobrze, że jesteś. Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Przypominasz, czym jest pokora.
Pozdrowienia!

W punkt, pozdrawiam serdecznie.

Skromność to niezwykła zaleta, która daje nam możliwość zobaczenia tego, co z pozoru jest niewidoczne. Bardzo mądra miniatura :)

Trafiony zamysł wiersza. Coś co jest skromne jest w stanie zagospodarowywać ogromne przestrzenie. Podoba mi się 🤗

Miniatura oddaje paradoksalną prawdę, że w miarę jak zagłębiamy się w swoją skromność, odkrywamy w sobie ogromny potencjał i głębię, symbolizowaną przez rosnące drzewa w duszy.