Kiedy byłem mały
Często chorowałem
W domu było zimno
Źle się ubierałem

Nie stać było ojca
Nie stać było mamy
By mi uszyć sweter
Bym się czuł ogrzany

Więc ten mały chłopak
Co miał zimne ręce
Wziął się do roboty
Uszył coś na prędce

Cała szafa po dziś
Pełna dziwnych strojów
Za krótkich rękawów
W przedpokoju stoi

Kiedy byłem większy
Mając olej w głowie
Wpadł mi w oko sweter
Myślę kupię sobie

Pachniał on nowością
Nie był używany
Co za piękny sweter
Byłem zakochany

Przymierzałem często
By mieć pewność wszelką
Że nie warto mierzyć
Żadnych innych swetrów

Gdy już byłem pewien
Że to ten na zawsze
Zabrałem do domu
Powiesiłem w szafce

Dbałem i czyściłem
Sweter ten codziennie
Był mi bardzo bliski
Nosiłem go wiernie

Lecz gdy przyszło lato
Sweter ten schowałem
Wcale go nie prałem
Całkiem zapomniałem

A gdy znowu zima
Przyszła niespodzianie
Sięgam wraz do szafy
By nastawić pranie

Po tak długim czasie
Sweter zaniedbany
Przestał dobrze leżeć
Obeszły mechami

Piorę więc go szybko
Bo za oknem pada
Przecież nie mam wyjścia
Zimno więc zakładam

Tak go nosząc wiernie
Dotrzymując kroku
Taką samą trasą
Obok tego bloku

W którym codzień rano
Jakiś ktoś zakłada
Sweter swój kochany
Wkoło dzieci chmara

Sweter ten podobny
Do mojego swetra
Lecz taki zadbany
Błyszczy pięknie wełna

Następnego ranka
Przez okno przechodzę
By przymierzyć sweter
Nikomu nie szkodzę

Pachnie jak ten stary
Za czasów nowości
Będę więc go nosił
Dbał do późnej starości

Stare me ubranie
Na strychu ląduje
Już tam trochę ciasno
Miejsca mi brakuje

I tak cała sterta leży
Moich starych swetrów
Którym byłem wierny
Tylko kilka metrów

Chyba powinienem
Biegać nago po lodzie
By zrozumieć w końcu
Że skończę na mrozie