Poetę trudno rozpoznać w publicznej przestrzeni, bo nie musi afiszować niezbędnych dla jego sztuki atrybutów, niezbędnych w innych sztukach. Obok Kornela Passera, Ty również przekonujesz mnie swoją poetycką klarownością, że podstawowym, jeśli nie jedynym, narzędziem poety jest obserwacja. Skupiacie uwagę na zewnątrz do tego stopnia, że Wasz wrażliwy na te bodźce warsztat reaguje samoistnie, wyzwalając dźwięk migawki - dużo fotografowałem, więc znam różne przejawy obserwacji - Jednak Twój sposób obrazowania zewnętrznego świata, jest odmienny. Bardziej jest zbliżony do fotografii właśnie i pstrykając wiersze, ukrywasz twarz za aparatem, więc się w nich ujawniasz ledwie nieledwie prawie wcale, oddając w słowach widziane obrazy takimi, jakimi były, a były bez autora, kiedy na nie patrzył...
W Twoim wierszu, podmiot/poeta dostrzega rzeczywistość wokół siebie, dlaczegoś komentuje te, a nie inne jej migawki, aż coś z zewnątrz płoszy w nim słowa, więc pozostało mu już tylko poczekać, aż się uspokoją i ułożą. Bo to już się wydarzyło w nim i teraz "poeta stanął nad wierszem
i czeka" - puenta na miarę złota - na pociąg? Oczywiście, oczywiście ;) Wiersz świetny! Brawo!