Filiżanka dymi, w dłoni spoczywa,
Kobieta zamyślona, w przeszłość odpływa.
Suknia z falbanami, niczym mgła się snuje,
Wiatr przez okno, włosy jej muska, czuje.

Czas płynie leniwie, jak rzeka w dolinie,
Ona myśli o dawnej miłości, jak w malinowym winie.
Zapach kawy unosi się w powietrzu,
Wspomnienia niczym motyle, krążą wokół jej twarzy.

Szczupłe palce obejmują filiżankę ciepłą,
W oczach błyszczą łzy, niczym perły w perłowym sklepieniu.
Usta szepcą ciche słowa, niczym modlitwę,
Do przeszłości, która odeszła, niczym ptak w niebo błękitne.

Stół drewniany, na nim książka leży,
Obok filiżanki, ślad czasu się mierzy.
Kobieta zamyślona, wpatruje się w dal,
W jej sercu tęsknota, niczym żal.

Kawa stygnie, czas płynie dalej,
A ona wciąż siedzi, zamyślona w sali.
Wiatr cichnie, słońce zachodzi,
A ona wciąż myśli, o dawnej miłości, która już nie wróci.