Twoje Wiersze - mimo wszystko

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

6 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

TaniecDłoni

2021-05-07

Auć... zabolało... Świetnie ujęte... Brawo. Pozdrawiam M.

sisy89

2021-05-09

Bardzo dziękuję i pozdrawiam :)

Iks Weli

2021-05-07

Baaardzo ładnie oddałaś stan smutku, kiedy wszystko wokół go odzwierciedla. A jednak wydaje się, że to początkowe ożywienie łzy przez gest pożegnania dotyczy tu również każdego przedmiotu, co sprawia, że ich bierne odzwierciedlanie smutnego wnętrza podmiotu, nabiera dodatkowej cechy -delikatnego wsparcia za pomocą prób rozproszenia smutku przez odwrócenie od niego uwagi i zwrócenie jej na siebie - pukaniem do szyby, dźwiękiem budzika czy zapachem kawy... Może właśnie dlatego smutek w tym wierszu jest czysty, jak łza, którą ożywił, a samotność zmienił w bliskiego towarzysza podróży?
Ciekawie tkasz z prostych słów piękne obrazy, z których emanuje łagodna i ciepła energia "mimo wszystko" :) Pozdrawiam

sisy89

2021-05-07

Dziękuję za piękny komentarz! :)
Podoba mi się jak odczytujesz mój wiersz :)
W tym smutku czasem trzeba dostrzec małe rzeczy, które może go nie rozproszą ale pomagą skupić się na tym, co jest.

Pozdrawiam serdecznie, miłego wieczoru
:)

ZOLEANDER

2021-05-07

Bardzo smutne wersy ale również bardzo mi bliskie... pozdrawiam cieplutko

sisy89

2021-05-07

Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)

Phil Insomnia

2021-05-07

"budzisz łzę do życia" piękny wers. Z samotnością można się zaprzyjaźnić, podobno bardzo wierna przyjaciółka, pytanie czy bylibyśmy do tego zdolni. Pozdrawiam :)

sisy89

2021-05-07

W końcu samotność jest czasem potrzebna, ale na dłuższą metę taka przyjaźń raczej się nie sprawdzi... Każdy potrzebuje obok kogoś, nie tylko ciałem ale też duchem.

Dziękuję i pozdrawiam :)

Monika Larn

2021-05-06

Smutek i obojętność przełamać może tylko nasza wewnętrzna siła, która każe wstać i działać. Mimo wszystko. Trafione w punkt i zatrzymane trudne emocje. Przepiękny wiersz.

sisy89

2021-05-07

To prawda, trzeba znaleźć siłę w sobie, aby w trudnych chwilach umieć nadal iść do przodu...

Dziękuję za komentarz, pozdrawiam serdecznie :)

naskraju*^(*)

2021-05-06

mimowolnie odchodzisz z samotnością za rękę... i tutaj kropka!

Pozdrawiam ciepło

sisy89

2021-05-06

Dziękuję i pozdrawiam :)

Osia

2021-05-05

Z samotnością za rękę to jakby bliżej siebie bo kierunek też się zgadza :))
Serdecznie pozdrawiam Sisy

sisy89

2021-05-06

Zawsze to jakiś pozytyw :)
Dziękuję Osiu, pozdrawiam! :)

joanna53

2021-05-05

smutny a zarazem piękny wiersz,
pozdrawiam serdecznie:)

sisy89

2021-05-05

Dziękuję i pozdrawiam :)

Baba-Goga

2021-05-05

Z samotnością iść pod rękę, to smutne towarzystwo. Choć kawa budząca do życia od razu zapala mi ciepłe światełko. Samotność bez kawy byłaby jeszcze gorsza.
Ale to, że jest coś, co budzi z odrętwienia, to jakiś początek. To jest nadzieja, że będzie lepiej.
Pozdrawiam ciepło.

sisy89

2021-05-05

Dokładnie, ta kawa daje nadzieję na trochę lepszy dzień...
Dziękuję za komentarz, pozdrawiam :)

maciejka

2021-05-05

Smutny wiersz, ale i takie dni się zdarzają - chciałoby się je przespać, a tu budzik...
Trudno. Trzeba do przodu :-)

sisy89

2021-05-05

Może właśnie lepsze od przespania jest działanie.. Aktywność pozwala jakoś przetrwać, zapomnieć o samotności.

Pozdrawiam serdecznie :)

TakiTamKtoś

2021-05-05

Czuję się często bardzo podobnie. Z tą różnicą, że mało który budzik potrafi na mnie zadziałać... I od pewnego czasu chronicznie zasypiam. Głos, szturchnięcie - oczy jak pięć złotych, od razu - ale budzik może sobie dzwonić i dzwonić... Pozdrawiam Cię Sisy 🙂 choć nie, może dla odmiany... Pozdrawiam Cię Joanno🙂

sisy89

2021-05-05

Ja to zawsze budzę się przed budzikiem, jakieś okropne poczucie obowiązku, że muszę wstać, zrobić to i tamto, choć najchętniej spałabym do południa :))

Pozdrawiam, miłego wieczoru :)

konvalove

2021-05-05

To, co przedstawione zostało w wierszu skojarzyło mi się z pierwszymi dniami po rozstaniu.
Smutno, przygnębiająco... ale jednak świadomość, że peelka wstaje i mimo wszystko próbuje jakoś dalej żyć jest mocno pocieszająca. Pozdrawiam, Sisy.

sisy89

2021-05-05

To bardzo trafne skojarzenie :) W takiej sytuacji najważniejsze to wyjść z odrętwienia i zacząć działać, wtedy samotność tak mocno nie doskwiera...

Dziękuję za komentarz, pozdrawiam serdecznie :)

zbiwito

2021-05-05

Zawsze jednak jest jeszcze ktoś, nie zostajesz zupełnie samotna. W końcu ktoś dla Ciebie tą kawę zrobił.