Hejka, temat depresji jest bardzo ważny. W tym wierszu widzę jakby tylko namiastkę sprawy bardzo szerokiej. Jakby zachęcenie do dyskusji. Natomiast myślę, że można by jeszcze coś doszukać się w temacie. Depresję znam z autopsji. Wiem wiex również, że da się z tego wyjść. Jest to cholernie trudna rzeczywistość. Q swoim wierszu napisałeś/aś:
"A samotność nie daje spać."
Mnie się wydaje, że to pojęcie "samotność" w kontekście depresji również jest jedynie pewną maską, tak jak te "wesołe miny". Samotność bowiem człowiek zadaje sam sobie, tylko niezbyt sobie to uświadamia zwykle. W tym sensie skłaniałbym się do twierdzenia, że sam sobie w przezywaniu depresji nie daję zasnąć. Samotność byłaby tu według mnie "pierwsza deską ratunku" - "najlatwiejszym" usprawiedliwieniem swojego stanu ducha. To tak pobieżnie, bk wiele by tu trzeba dopowiadać, dookreślać, dorozumiewać.
Dzięki za Twój poetycki głos w sprawie. Pozdrawiam 🙋

Witaj serdecznie na portalu.
Rozpoczynasz ciekawym wierszem poruszającym ważny temat. W dzisiejszych czasach jest to w sumie problem na skalę globalną. Depresję można traktować jako chorobę cywilizacyjną według mnie.
Dobry wiersz.
Pozdrawiam.