Arena, światła, tłumy, a ja czekam. Śmiały,
rzymski gladiator w walki hartowany znoju
dzikiego czekam zwierza, z którym dziś się zmierzę.
Powalę cię, ty bestio, zniszczę ciebie, gnoju!

Już jest. Brunatny niedźwiedź. Płoną dzikie ślepia,
sierść na karku zjeżona, lśnią ostre pazury,
a ja, nieustraszony, zbliżam się do zwierza.
Który z was tak potrafi? Który, pytam, który?

Z rykiem rzuca się na mnie. Ja – spokojny unik.
On zawraca i oto znów się na mnie wali.
Rozważnie cios paruję, w kark biję kudłacza.
Niestraszne mi twe ryki, nerwy mam ze stali!

Drasnęły pierś pazury, kropla krwi spłynęła,
wywinąłem się zręcznie, zakładam nelsona.
Trzeszczy kark w mym uchwycie, dumnym toczę wzrokiem,
ach, gdyby tak to mogła zobaczyć ma żona!

Już w ostatnim uścisku spleceni dyszymy,
entuzjazm tłumu, doping, ekstaza… i cisza.
Krew płynie po arenie. Nagły krzyk rozpaczy:
- Mamo, a tata popsuł pluszowego misia!