Smutku, lamentacjo!
Dlaczego przychodzicie?
Czemu nękacie moją duszę?
Po co walczycie z moim sercem?
Chyba przegrało już z wami bitwę.
Teraz leży i krwawi może radość przyjdzie i je wybawi.
Stoczy z wami krwawy bój.
Do upadłego walczyć będzie lecz upadnie i się nie podniesie.
na pomoc ruszy miłość.
Miłość, która wszystko zwycięży.
Smutek na polu bitwy polegnie a rozum miłości ulegnie.
Będzie tańczyć jak mu miłość zagra.
Będzie tęsknić, kochać i mieć zaufanie.
Jestem ciekawa.
Co wtedy się stanie?
Miłość z oczu nigdy nie zniknie.
W sercu na zawsze pozostanie.
Serce je pilnuje.
Rozum pomaga jak tylko umie.
Bo od dziś jest wielkim serca przyjacielem.
kocha i rozumie.
Ma zaufania wiele.
Potrafi dochować wierności.
O emocje prosić nie musi bo ma ich aż do nieskończoności.
Nagle rozum wraca do racjonalności a serce zaślepione dalej ufa miłości.