Nieraz potrzebne jest mieć dla kogo żyć, by w ogóle działać... To piękny odruch, że krzywda niewinnego potrafi obudzić nas z letargu.. To daje nadzieję dla ludzkości... Kiedy to przebudzenie nastąpi?
***

Właściwą opinię wyrobiłem sobie po przeczytaniu ułamka Twoich tekstów... już na samym początku... Do tej pory się to sprawdza... Ponadto widzę je, jakby były bratnie dla mojej wizji poetyckiej. Niesamowite.

Ukłony i pozdrowienia.

Czyli zawsze jest ten mały punkt zwrotny... pozdrawiam cieplusio :)

Wizja tańca w płomieniach spalającego kolce bierze w niewolę wyobraźnię i chyba jest w centrum tego wiersza. Żywiołowe zwieńczenie tych kilku linijek w okamgnieniu podnosi emocje miniatury. Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo ciekawy wiersz o tym, że warto wracać do źródła, którym w Twoim utworze paradoksalnie jest ogień. Paradoks ten jednak odkrywa prawdę, że ogień to także żywioł życia, działania, aktywności. Wiersz zyskałby, jeśli zrezygnowałabyś z inwersji, moim zdaniem brzmiałby wtedy pewniej, naturalniej, np. "Usłana chwastami droga" zamiast "Droga chwastami usłana", "z oddali dobiega beztroski śmiech dziecka" zamiast "z oddali beztroski śmiech dziecka dobiega", " bym zmieniła się w ogień i płomiennym tańcem spaliła w proch lub spaliła kolce w proch" zamiast "bym w ogień się zmieniła, kolce w proch spaliła". Wydaje mi się, że wtedy Twój tekst odzyskałby właściwy wymiar i świeżość, pięknie odsłaniając swoje sensy i przekaz. To oczywiście moja wizja, a wiersz jest Twój, więc decyzja należy do Ciebie. Mnie i tak się podoba jego istota. Pozdrawiam serdecznie.

Mocny wiersz, ze świetnym przesłaniem. Podoba mi się.