Prawdopodobnie właśnie dlatego stajemy przed tym dylematem, że uzyskując świadomość - nazwijmy to umownie - "wyższości społecznej" odczuwamy równolegle odpowiedzialność za te kawałek rzeczywistości, w którym się znajdujemy. Ważymy możliwe konsekwencje pomiędzy wyborem dobra lub zła.
Pozdrowki

Elu, dziękuję Ci serdecznie. 😊 Niedzielnych zachwytów dobrem Tobie życzę! 😊 hej ho! 🙋‍♂️😃

:)⭐🍀🤗

Tak sobie teraz pomyślałem Kornelu, że różnic oczywiście można by tu pomiędzy naszymi podejściami do życia i świata, do rozumu i wiary wymieniać całą długą listę. Chciałbym jednak przytrzymać się tego, którego Imię zdaje się być dla nas punktem stycznym. Chrystus Jezus. Więcej! – nasze osobiste z Nim spotkanie. Doświadczenie Tego, który niewątpliwie Jest Dobry. Pozwolę sobie na alegoryczną myśl. Między poszukiwaniem odpowiedzi w rozumie, intelekcie, w myśli a doświadczeniem wiary człowieka zachodzi (jak dla mnie) zależność podobna do wędrówki Żydów przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Szli wszyscy razem, ale trud każdy ponosił osobiście. Wszyscy jesteśmy obowiązani poszukiwać odpowiedzi na pytania, które się w nas rodzą, ale każdy z nas podąża w tym drogą właściwą jedynie sobie. (nasze dwa życia, jak już wspomnieliśmy wcześniej, doskonale to obrazują). Obserwujemy innych, korzystamy z cudzych doświadczeń, podpatrujemy, słuchamy, wspieramy się na kimś. To wszystko jest piękne. Są tacy, którzy poszukują głębszych odpowiedzi, także po to, by inni mogli z tego skorzystać. Mógłbym zaryzykować stwierdzenie, że Ty jesteś takim poszukiwaczem Prawdy. Są też tacy, którzy nie mają na tyle zdolności, by widzieć aż po horyzont. Dochodząc więc do kresu swych sił intelektualnych ufają i wierzą. Być może i ja jestem takim słabym intelektualnie ogniwem. Siła ludu, który prowadzony jest przez Tego Który Jest polega właśnie na wspólnotowości. Dzielimy się nie złem, nie zawiścią, zazdrością i nienawiścią, ale właśnie Dobrem i miłością. Poszukujemy Dobra i o nie pytamy. Zło jest zaprzeczeniem tego pierwszego. Nie stoi na równi z Dobrem. Chce takie być, więc posługuje się kłamstwem, żeby zbudować wokół siebie aurę wielkości. Nie musimy o nie pytać i go szukać. Ono nam się samo będzie naprzykrzało.
Znów pootwierały się kolejne drzwi i okiennice pięknych tematów. Dobrze mi się z Tobą wymienia te nasze myśli, choć chciałoby się trochę więcej mieć miejsca i czasu, i możliwości. Muszą nam starczyć te pojedyncze zdania, z których dalej możemy podchwytywać punkty startowe dla osobistych rozważań i poszukiwań.
Spokojnej niedzieli Tobie życzę! Hej ho! 🙋‍♂️🙂

Moja świadomość w temacie Zła funkcjonuje w pewnym rozdwojeniu, które z mojej perspektywy jest konieczne, bym mógł logicznie wypowiadać się o świecie jako o całości, bez zawężania swojego patrzenia wyłącznie do perspektywy, jaką daje wiara. Z jednej strony wierzę w ofiarę Chrystusa , ale z drugiej strony nie odrzucam myślenia o świecie jako o całości, a uczciwość intelektualna wymaga ode mnie przyznania , że wiara jest tylko wiarą („gdyż w wierze , a nie w oglądaniu pielgrzymujemy”) i niestety istnieje logiczna ewentualność , że wiara nasza jest tylko płonną nadzieją. Wiara nie ma bowiem cechy pewności matematycznej, lecz pozostaje „pewnością tego, czego się spodziewamy i przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy”. Już to, że znajdujemy się w takiej sytuacji wystarczy, by zło mogło sobie ładnie hasać po umyśle. Co do samej ofiary Chrystusa, to zgodnie z moją wiarą , działa ona w stosunku do tych „…którzy Go przyjęli, którzy wierzą w imię Jego. Tym dał prawo stać się dziećmi Bożymi” Jana 1:12. A więc nie wszystkie boże stworzenia zostają objęte usunięciem zła lecz ci, którzy doświadczają daru wiary. A więc nawet gdybyśmy spojrzeli na świat wyłącznie z perspektywy wiary, Zło i tak ciągle ma się dobrze. Moja wiara jest uformowana przez Biblię , więc ma inne odcienie od Twojej.

Dziękuję Kornelu za Twoje wielkie słowo komentarza. Jesteś mądrym człowiekiem i doskonale przekazujesz swoją wiedzę. Chce się Ciebie czytać i słuchać, by w ciszy własnego ja poddawać pod rozwagę poruszane kwestie.

Dużo by tu pisać i mówić, jak sam słusznie zauważyłeś. Myślę, że jako poeci jesteśmy obowiązani od czasu do czasu podnosić ważne egzystencjalno-moralne tematy. Także temat wiary albo niewiary. Ty, jak mniemam, co również ująłem w moim wierszu, jesteś mocno ugruntowany na płaszczyźnie wiedzy filozofocznej. To widać w Twoich wypowiedziach. Stąd też właśnie doskonale się Ciebie słucha tudzież czyta. Teologia z kolei jest kolejną wielką dziedziną nauki, która wykracza właściwie poza nią samą. Musi to czynić, bo inaczej nie mogłaby się zwać nauką o Bogu, który przecież nie daje się w pełni poznać jedynie naukowo.

Chcę też Tobie podziękować za Twoje świadectwo własnego życia, które ująłeś we wstępie swojego komentarza. W tym sensie doświadczenia życia myślę, że jesteśmy do siebie nieco podobni. Zresztą wielu jest tu nas poetów z podobnymi historiami dziejów wędrownych poszukiwań siebie i Boga. Uśmiechnąłem się czytając, że przeszedłeś wiele krain szukając, znajdując, gubiąc itd. To jest piękne! Podobnie widzę własne dotychczasowe i obecne życie. Poszukiwanie na płaszczyźnie intelektu oraz ducha, a więc wiary sprawia, że stąpamy chyba po bardzo świętej ziemi tego świata.

Z wcześniejszych już wypowiedzi pod innymi wierszami wiem, że identyfikujesz siebie jako protestanta. Dziś wspominasz o bliskości nauki Kalwina w kwestii predestynacji. Moja twórczość oraz moje rozważania, jak nie trudno jest zauważyć ściśle są związane z katolicką doktryną wiary. Nie jestem wyuczonym teologiem ani filozofem. Poszukując odpowiedzi na nurtujące mnie pytania czasem zaglądam do ksiąg mądrych umysłów związanych ze wspomnianymi dziedzinami. Bardzo mnie cieszy, że powstała taka sytuacja, że w tych dwóch aktach wierszy i komentarzy możemy na tym portalu w nieco szerszy sposób zachęcić siebie i innych do podjęcia głębszych rozważań i do podjęcia próby poszukiwania w literaturze tematu kolejnych wątków.

Odnosząc się już bezpośrednio do treści naszych wierszy: moje zanurzenie w katolickiej koncepcji Zbawienia myślenie o Mesjaszu Jezusie, odzwierciedla się w słowach z wiersza, że oto zło dawno już zostało pokonane. W tym kontekście myśli i wiary podążam dalej w swoich rozważaniach. Zło krąży po świece chcąc zatracić człowieka, by nie korzystał on z łaski płynącej od Boga. Natomiast w perspektywie ostatecznej zło od momentu krwawej ofiary Mesjasza na Krzyżu zostało definitywnie przezwyciężone. Dlatego też dalszą mają myśl formułuję jako wybór pomiędzy większym dobrem. Nie znaczy to, że zło już nie istnieje. Nie znaczy to również, że jest ono statyczne w relacji do człowieka. Na nasze nieszczęście jest ono osobowe i inteligentne w postaci Szatana. Swoją myślą jednak sugeruję, że życie ludzkie i jego losy nie zależą w gruncie rzeczy od aktu odrzucenia zła, ale od aktu wyboru dobra, nadto – od aktu wyboru większego dobra. Sugeruje to przyjęcie w mojej wizji rzeczywistości, że i człowiek i świat z natury stworzenia są dobre.

Ciekawie byłoby podyskutować podczas spotkania w realu. Komentarze bądź, co bądź ograniczają nasze możliwości wypowiedzi tutaj. Cieszę się jednak na tę naszą nieco dłuższą wymianę myśli. Jak widać tematy wciąż otwierają kolejne płaszczyzny. Piękne to jest, a tym bardziej, że wszystko zaczęło się w poezji.

Dzięki, że jesteś Kornelu! hej ho!

Dziękuję, za Twój komentarz. 😊 Myślę, że każdy z nas zastanawia się nad kwestią dobra i zła. Trochę może robimy to nieśmiało, ale jest to nieunikniony dla nas temat. Dzięki, że jesteś! hej ho! 🙋‍♂️😊