Na półce, w kącie.
W komórce z desek.
Pusty kałamarz leży.
Kiedyś on poił,
stalówki z pióra.
Teraz, w nim,
kurz się szerzy.
A obok, z tyłu,
przy kałamarzu,stary ołówek, spoczywa.
W ciemności, w
kurzu i zapomnieniu.
Czas,wolno im upływa.

Ołówek z drewna
lipowego,pięknie
jest wystrugany.
Kiedy był nowy,
to cały błyszczał. Wyglądał jak, zaczarowany.
Gdy mnie naostrzą,
to pisać będę.
Prężąc się, robił plany.
Najpierw opiszę,
skąd się wziąłem.
Las,życie w nim,
me wzrastanie.
Świat zwierząt,
drzew sadzenie,
również ich wycinanie.

A potem wiersze,
będę pisał.
Powieści, opowiadania.
Wszystko co działo się
na świecie, odkąd pamiętam, od zarania.
Listy miłosne,na papierze, pięknym
zapachem, nasączonym.
Kto je otworzy,
i przeczyta, treścią ich
będzie, zachwycony.
Opiszę kilka przygód
ładnych, z dalekich
krajów, odwiedzonych.
Kilka miłości, wielkich,
pięknych, i planów
kilka zniweczonych.

Opiszę wszystkie
ciepłe kraje,gdzie
słońce mocno grzeje.
Biegun, na którym
nie ma nocy, jest
lód i wiatr szaleje.
Morza opiszę, oceany.
Górę co sięga nieba.
Tylko o jedno was poproszę-
zatemperować mnie potrzeba.

Inkaust już dawno,
dawno, wysechł.
W tym starym kałamarzu.
Ołówek z lipy, nadal
leży, i o pisaniu marzy.
Być może kiedyś,
ktoś go weźmie, zatemperuje czy zastruga.
Wszystko, co wtedy,
na papier wpisze, jego
to będzie zasługa.