Za chwilę wyjdę na arenę. Będę biegał po jej okręgu w niezdarnych podskokach, potykając się o rozdziawioną szeroko podeszwę, upadając twarzą w trociny. Będę śmieszny, bardzo śmieszny – ocenią dzieci, będę zabawny – ocenią dorośli i tylko ona, ona jedna prześle mi uśmiech. Niestety, będzie to uśmiech politowania. Ona siedzi, ona siedzi, jak zwykle, w loży, w loży tuż przy arenie, tuż przy arenie i widzi, widzi z bliska, z bliska dokładnie widzi mnie, małego nieporadnego człowieczka z wielką kulą fioletowego nosa i głupkowatym szminkowym uśmiechem.

Za chwilę wyjdę na wybieg, teraz mogę jeszcze popatrzeć na nią z ukrycia. Jej wzrok wbity we fruwającego między trapezami, wbity z taką siłą, jakby to on utrzymywał go w powietrzu. Wyraz ulgi, gdy bezpiecznie dotknął stopami areny. Jej ręce entuzjastycznie uderzające jedna o drugą dla… dla tego człowieka. Nie nazywam go inaczej, on nie ma dla mnie imienia, choć mówiąc „człowiek” czynię mu zaszczyt. Silny i zręczny, jak małpa, jest jednak człowiekiem, bo tylko człowiek może być tak nieludzki. Żebyś ty wiedziała, żebyś wiedziała…

On kończy występ, podchodzi do loży. Co robisz, co robisz?! Podajesz mu dłoń do ucałowania, jemu, wokół którego krąży zło i nieszczęście?

Moja kolej. W ten numer włożę cały mój kunszt, całe serce i uczucie. Muszę przemówić do ciebie gestem, ruchem, postawą i, choć postać ze mnie komiczna, przecież zrozumiesz, zrozumiesz, co tylko tobie pragnę powiedzieć.

Śmiech i oklaski. Dla kogo? Ach, dla mnie. Nie wiedząc kiedy, wyszedłem na arenę. Automatyzm działań i ruchów. Jestem jak nakręcana zabawka. Macham ramionami jak kogut, pieję, biegam, przewracam się, wypinam, by dostać kopniaka. Śmiejcie się głośno, głośniej! To zabawne, naprawdę zabawne patrzeć, jak ktoś dostaje kopniaka. Zapomina się wtedy o wszystkich kopniakach przyjętych z pokorą przez siebie. Moje numery są krótkie. Ot, byle zapchać przerwę między występami prawdziwych artystów. Zatkajdziura na arenę, wołają, gdy ktoś się spóźnia, gdy nie można uspokoić lwa, gdy magikowi zerwie się nić trzymająca dziesiątki chusteczek ukrytych w rękawie. O, a teraz, kończ zatkajdziura, wołają. Kończę, kończę. Jeszcze tylko finał – dla ciebie, najmilsza.

Klękam przed twoją lożą, uśmiecham się łagodnie, czule, kładę dłonie na sercu i po chwili wyciągam je ku tobie, piękna. Daję ci siebie. Dlaczego jesteś zdumiona, ty jedna wśród huraganu śmiechu? Patrz, płaczę, biorę w palce łzę, podnoszę ku tobie, jak relikwię. Roześmiałaś się? Dlaczego? Po raz pierwszy cię rozśmieszyłem. Nie wygłupami, sztuczkami, nonsensami, lecz szczerym uczuciem.

Schodzę już, schodzę, nie wołajcie. Schodzę powoli, żegnany śmiechem i oklaskami i jeszcze raz potykam się. Naprawdę się potknąłem, upadłem boleśnie, dlaczego się śmiejecie, to boli.