O tym wierszyku przypomniała mi LidiaM,
jak widać niektórzy lubią czarny humor,
przyznam się, że ja też od niego całkiem nie stronię :)
*************
Raz w pewnym dworku żyły wampiry,
jeden był duży, a drugi mały.
Codziennie sobie uczty robiły
i jeszcze inne też zapraszały.

Mały się wzruszał, kiedy ucztował
i każdej z ofiar szyję pogłaskał.
Duży wyrzuty głęboko schował,
nigdy przed zbrodnią nie cofnął żadną.

Gdy zapadała już ciemność nocy,
to słychać było krzyki i jęki,
bo we władaniu wampirzej mocy
panny cierpiały okropne męki.

W ten sposób szybko minęły lata,
a one były coraz to młodsze.
I tak parały się fachem kata,
krew wypijały dla swoich potrzeb.

Aż pewien człowiek o nich usłyszał,
wnet postanowił zabić te stwory.
Z kołkiem drewnianym pobiegł, aż dyszał
i czekał długo północnej pory.

Kiedy zobaczył upiory dzikie,
z białymi kłami, co z trumny wstały.
Kołkiem uderzył, a one z krzykiem
okropnie szybko przed nim zwiewały.

Daleko jednak już nie uciekły,
bo w sercach miały okropną ranę,
choć się do trumien ledwo dowlekły,
to śmierć już poznać było im dane.